ZAMAZİNGO

Arabayla yolculuk yapmayı oldum olası sevmişimdir. Arkadaşlar da beni kırmadılar, İstanbul’dan Alaçatı’ya arabayla geze geze gitme fikrime katıldılar.

Cunda da bu yolculuk sırasında ara duraklarımızdan biriydi. Cunda’ya varır varmaz önce otelimiz YundAntik Cunda Konakları’na yerleştik. Beş çayı vaktine denk geldiğimizden ikramları olan çay, simit ve poğaçamızı otelin verandasında afiyetle yedik. Sonra “heyyyt bizi kim tutar” diyerekten kendimizi Cunda’nın patika yollarına bıraktık.

Dar sokaklarda azcık dolaştık, çiçeklerin, sarmaşıkların sarmaladığı evlerin önünde fotoğraflar çektirdik, arkasından deniz kenarına indik. Buranın meşhur yerlerinden biri olan Taş Kahve’sine kurulduk. Bundan birkaç sene önce geldiğimizde Taş Kahve’nin deniz kenarında da yeri vardı, şimdi düzenleme yapılmış, bir sıra içeri çekilmiş. Buna biraz bozulmadım desem yalan olur.

Denize nazır oturmanın tadı başka oluyor açıkçası. Neyse sakızlı kahvelerimizi söyledik ve sahildeki balıkçı lokantalarını seyredip hangisinde yiyeceğimize karar vermeye çalıştık. Ama veremedik en iyisi tek tek gezmek dedik.

Hepsinin mezelerini ayrı ayrı inceledik ve gözümüze hoş gelen birinin tahta masalarına kuruluverdik. O kadar sorduk ki şu var mı, bu var mı diye, masamızı bir donattılar anlatamam. Sınırsız meze çeşidi dedikleri bu olsa gerek. Kalamar dolması, ahtapot, fava, deniz börülcesi, köpeoğlu, kırmızı biber közleme, papalina balığı derken tıka basa doymuş şekilde masadan kalktık.

Fakat yemeğe son verebilir miyiz? Asla. Neden? Çünkü tatildeyiz.

Yemeğin üzerine yörenin meşhur karadutlu ve sakızlı dondurmasını yiyip çarşısını gezmeye gittik. Geçen gelişimizde küçük olan çarşı bu sefer almış başını gitmiş. Bütün yan sokakları ileri geri kendi bünyesine katmış.

Tabi ki tüm sokaklara girmek çıkmak görevim olduğundan pazarı gezmek tahminimizden daha çok vaktimizi alıyor. Ama çok eğleniyoruz. Şile bezi elbiseler, hediyelik eşyalar, çantalar alıp elimiz kolumuz poşetlerle dolu otelimizin yolunu tutuyoruz.

Sabah kahvaltıdan sonra Koç ailesinin restore edip müzeye çevirdiği tarihi Taksiyarhis kilisesini geziyoruz. Müzenin içinde tarihi arabaları, bisikletleri, gravürleri tek tek inceliyoruz. Arkasından yürüye yürüye Aşıklar Tepesine çıkmaya başlıyoruz. Çıkarken yöreye özgü bademli yeşil zeytin almayı da ihmal etmiyoruz.

Aşıklar tepesindeki ‘’Agios Yannis’’ kilisesi Edremitli iki kesiş tarafından Fatih Sultan Mehmet’in İstanbul’u fethinden kısa bir süre önce Aziz Yahya’ya atfen inşa edilmiş. Seneler içinde yıkılıp harabeye dönmüş ve Koç ailesi tarafından restore edilip kütüphane’ye çevrilmiş, yanına da çok hoş bir café (bir de çok hoş bir değirmen) yapılmış. Tepeye varınca önce kütüphaneyi geziyoruz sonra da caféye kurulup buz gibi limonata siparişi veriyoruz. Tepenin manzarası muazzam olduğundan defalarca foto çekiyoruz. Seyretmeye doyamıyoruz.

Eeee bu kadar yeme içmeden sonra sıra denize girmeye geliyor. Ben pek deniz sevmem ama arkadaşlara uymak lazım. Buranın sessiz, sakin yerlerinden olan Patricia plajına gidiyoruz. Deniz diz seviyesini geçmediği için su sıcacık (tam sevdiğim gibi). Kumların üstünde keyif yapıp azcık güneşliyoruz. Birbirimizi ıslatıyoruz. Eğeleniyoruz anlayacağınız. Sonra ben bir bilen olarak karşımızdaki güvercin adasının üzerindeki Agios Yorgis Manastırının hikayesini anlatıyorum. Geçmiş dönemlerde tüm hayatları boyunca günah işleyen korsanlar, yaşlanıp ölüm korkusuna kapıldıklarında tabi günahlarıyla ölmek istemiyorlar. Ve bu manastıra gelip af dileyerek, ömürlerinin son senelerini geçiriyorlar. Pişmanlıkları kabul olur mu bilinmez diyerek giyinmeye başlıyoruz.

Balık yemek istemediğimizden adanın pizza yapan lokantası Uno’ya doğru yollanıyoruz. Terasında oturup güneşin batışını seyrediyoruz ve nefis yemekleri midemize indiriyoruz. Sabah yola devam edeceğimizden fazla oyalanmadan otelimize gidip odalarımıza çekiliyoruz. Cunda adası sakin ve kendine özgü havası, taşlı sokakları, Aşıklar tepesiyle, çarsısıyla sizleri bekliyor. Kaçırmayın…Sağlıcakla,

Anette INSELBERG