ZAMAZİNGO

Kankiş Pınar ve annesiyle Isparta’ya gül zamanı gitmeye karar verdik. Bunun üzerine Isparta merkezde bir otel ayarladık, araba kiraladık ve ver elini güller dedik…
Cuma akşamı otele vardığımızda saat 21:00 sularıydı ve üçümüz de kurtlar gibi açtık. Otele nereye gidebileceğimizi sorduk ve bizi Kebapçı Kadir’e (1851) yönlendirdiler. Ortaya 750 gramlık yöresel kuzu tandır, pilav ve üzüm hoşafı söyledik. Ve tabakları sıyırmadan yollamadık. Üstüne de irmik helvası yiyince biraz hareket olsun deyip şehri gezmeye karar verdik. Şansımıza gül ürünleri satan mağazaların bazıları hala açıktı. Çocuklar gibi hepsine girip çıkmaya başladık. Ve kısa sürede ellerimiz gül suyu, gül reçeli, gül sabunu, gül lokumu, gül kolonyası vs. şeklinde doldu…
Ertesi sabah erkenden kalkıp gül tarlalarına (Güney Kent) aktık. Güneşin doğuşuyla başlayan gül toplama işine ucundan yardım ettik. Bol foto çektik. Köylülerle sohbet etik. Dediklerine göre Haziran boyu bu üç haftalık sürede bütün tarlalar her sabah (05:00-10:00 arası) hasat edilirmiş. Fakat hasat daha biterken en baştaki gonca güller güneşi görür görmez açmaya başlarmış.
Kimisi eline çorap geçirmiş, kimisi eldiven, kimisi çıplak elle gülleri tıkır tıkır koparıp önlerinde bellerine bağladıkları çuvala topluyorlar. Bize de yöntemini öğrettiler: Açmış gülün en üstünden sağa doğru kıvırıp tık diye koparıyorsun. Biz eldivensiz yaptığımız için bir süre sonra ellerimiz yapış yapış oldu ama zevkine değdi tabii ki. Güllerin ortasında, arkasında, kenarında, hasat ederken, etmezken bir sürü kompozisyon da foto çektikten sonra kafamıza göre yola devam ettik. Hoşumuza giden gül bahçesinin önünde inip hasada yardım ettik.
Arkasından gül fabrikasına gittik. Gülsuyu ve yağının hazırlanışını dinledikten sonra – bu sene yapılacak 100 şey listemde yer alan – fabrikada gül yapraklarıyla bezenmiş yere uzanarak gülleri havaya atıp poz verdik. Her tarafımız, kollarımız, ellerimiz gül koka koka bahçeye döndük ve bir de güllü kahve içmeye karar verdik. Kahve sıramızı beklerken içerdeki mağazadan gül sabunu, şampuanı, el kremi almaya devam ettik… Ve kahvelerimizi içerken rehber Nezih Bey ve turuyla karşılaşıp sohbet ettik.
Güney Kent merkeze uğrayıp yöre kadınlarının yaptığı gül toplayan bebek figürlerini aldık, yeniden dönüşümle araba lastiklerinden yaptıkları dekoratif masalara hayranlıkla baktık ve derviş sofrasında soluklandık. Geniş ve derli toplu bahçede çaylarımızı içerken gelen nefis tahinli çöreklerimizi yedik ve Yunus Emre türbesini ziyaret edip gezimizi tamamladık.
Haziranın sonuna kadar devam edecek bu gül hasadı ve gül bahçeleri ziyafetini mutlaka yakalayın derim.

Sağlıcakla,
Anette İnselberg  09.06.2017

 

 

Iguassu şelalerinden sonra akşam yemekli Rafa-İnn şova gitmek için hazırlanmaya başladık. Pınar yorgun olduğundan gelmedi ama ben aman bir şey kaçmasın içgüdüsüyle sürünerek otobüse binmeyi başardım.
Yemekte yanımda Demet, karşımda Bahire Hanım çok keyifli sohbetler yaptık. Hele Demet’le bir zamanlar aynı iş yerinde çalıştığımızı keşfedince sohbet hayli derinleşti ve kafalar inanılmaz uydu. Günün açlığıyla yavaş yavaş açık büfeye doğru yollandık. Ben hemen rehberimizin önerdiği “kupin” etine doğru yöneldim. Aman Allah’ım o ne lezzet, Demet’in oğlu Arda’da etçi olduğundan karşılıklı bir ziyafet yaptık diyebiliriz. İçecek olarak bu yöreye özgü “guarana”yı denedim ve bayıldım, İstanbul’a dönene kadar da elimden hiç bırakmadım. Dondurmayla da güzel bir kapanış yaptıktan sonra gösteriyi tabi ki Kıvanç farkıyla ön masadan izledik.
Bütün Latin Amerika ülkelerinin yerel kıyafetleriyle dansçılar sırayla sahneye çıkıp performanslarını sergilediler ve ben bu şova ve bu renkli kıyafetlere bayıldım. Çıkışta yerli bir çiftin sattığı nefis el emeği bilekliklerden alıp otobüse bindik (sonradan daha çok almadığıma çok pişman oldum).
Ve ertesi gün kısa bir Paraguay turu yapıp (bir sonraki yazının konusu) yağmur altındaki Iguassu’dan (valla kıl payı kurtulduk yoksa macuco safari olacaktı mococo safari) Rio De Janeiro’ya uçtuk. Ve gece otelimize yerleşip bir güzel uyuduk.
Not: Burasıyla ilgili kısa bir anımı anlatıp yazıma devam edeceğim: Vakti zamanında babam annemle evlenmek için yapmadığını bırakmamış, hatta evlenirsek seni Rio De Janeiro’ya gezmeye götüreceğim diye bir vaatte bile bulunmuş. Tabii ki annemle evlenince hiçbir yere götürmemiş ve bu bizim ailede bir efsane olarak kalmış. Ne zaman babamı kızdırmak istesem “hani annemi Rio De Janeiro’ya götürecektin” diye ortaya bir çapan atarım ve arkadan gümbürtü başlar. Lafı uzatmayayım annemin görmediği bu ailemizdeki ‘’efsane’’ şehri görmeyi çok uzun zamandır bekliyordum.
Sabah erkenden çok dakik olan turumuz saatinde başladı ve şehri tanımaya başladık. İlk önce tepelerden oluşan bu şehrin ‘’Sugar Loaf ‘’ tepesine iki teleferik aktarmasıyla ulaştık ve şehrin tepeden görünümünün tadını çıkardık. Stadyumu, katedrali (mimarisi çok etkileyici), kütüphaneyi gezdik ve sıra Corcovado tepesine çıkarak şehrin imzası olan 33 metre boyundaki Hz. İsa heykelini görmeye geldi.
Tepeye çıkınca Hz. İsa heykelinin önünde, arkasında, tek olarak, grup olarak bir dolu fotoğraf çektirdik. Arkasından da şehre başka bir açıdan bakmanın tadını çıkardık. Ve o manzarada yöreye özgü enpanada börek (dana etlisinden yedik, var ya enfesti) ve meyve kokteylimizi içip keyif yaptık.
Turumuz bitince otelimizin de bulunduğu Copacabana plajının önündeki pazar yerinde Pınar’la gezinmeye başladık. Plaj elbisesi, magnet aldık, mayolara baktık, karnaval öncesi haftada olduğumuz için yoldan geçen kostümlü insanları seyrettik ve akşam “samba şov” için hazırlanmak üzere otelimize döndük.
Akşam önce bir et lokantasına gittik ama etler nasıl geliyor anlatamam, arka arkaya, arka arkaya. Biz garsonların hızına yetişemiyoruz. Bir de etleri döner gibi getiriyorlar önünüzde dilim dilim kesiyorlar. Normalde masada bir yeşil bir de kırmızı kart olurmuş ve kırmızı kartı koyduğunda servis bitiyormuş. Ama bizim masada o kartlardan yoktu, biz de elimizle artık yeter yeter diye işaret ettik.
Sonra “samba şov”da en ön masada yerimizi aldık. Sahneye çok şeker bir zenci çıktı ve hepimize sambanın temel hareketlerini öğretti. Şov bitince o kostümlü ve güzel popolu Rio’lu kadınlarla sahneye çıkıp performansımızı sergiledik ve inanılmaz eğlendik.
Ertesi günü yörenin en ünlü mücevher mağazını gezmeye gittik, gözlerimiz bayram etti. Arkasından Sinan abi, Özden, Bahire hanım, Pınar, Kıvanç ve ben yemeğe gittik, inanılmaz eğlendik, güldük ve arkasından plaja geçtik. Rehberimiz artık buralı gibi olduğundan o sıcakta koşuya çıktı (Rio De Janeiro halkı o sıcak iklimde sürekli yarı çıplak gezdiğinden görüntüsüne dikkat etmek zorunda ve gün içinde mütemadiyen koşup, yürüyorlar) Pınar’la ben ise beyaz tenli olduğumuzdan şezlongun altında gölgelenmeye başladık. Özden’in neşeli sohbetiyle güldük eğlendik bol foto çektirdik.
Plajda bu arada durum şu: Önümüzden karides ızgaracı, dondurmacı, kangacı (bizim peştamal), bikinici – evet yanlış okumadınız bikinici – geçip duruyor. Bikinici tam bir görsel şölen, hatta bikiniyi denemek isterseniz havlularla sizi örtüp kabin bile oluşturuyor (inanılmaz teknik çalışıyorlar). Size buranın yerli kokteylini durmadan satmaya çalışıyorlar, bir eğlencedir gidiyor.
Tabi buranın deniziyle şaka olmaz. Dalgalar çok büyük, o yüzden denizin içinde duruyorsun dalgalar seni dövüyor ve denize girmiş oluyorsun. Bir de plaja çanta, pasaport, fazla para falan getirmiyorsunuz yoksa anında gider. Sadece kullanacağınız dondurmalık para o kadar. Bu konuda inanılmaz usta oldukları konusunda rehberimizi bizleri defalarca uyardı. Koşusu bitip güneşlenmeye başlayınca baktım lastik ayakkabılarının üstüne bacaklarını falan koyuyor. “Hım Anette” dedim “dikkatli olmalı”. Biz de (Özden, Pınar ve ben) plajda yürüyüş yaparken tüm eşyalarımızı Bahire Hanıma teslim etmeyi görev bildik. Sinan abi bitmez enerjisi ve esprileriyle bizi kıkır kıkır güldürüp tonlarca fotomuzu ve videomuzu çekti. İnanılmaz eğlendik.
Akşam sıra deniz ürünlerini yemeğe geldi ve “ölmeden önce görmeniz gereken bin yer” listesine girmiş Mario lokantasında rehberimiz bize yer ayırdı. Cümbür cemaat oraya gittik. “Allahım allahım” ne kadar bol ve çeşitli deniz ürünleri yediğimizi anlatamam. Deniz kestanesinden jumbo karidese, çeşit çeşit balıktan ıstakoza inanılmaz bir lezzet deneyimiydi. Ayrıca lokantanın dekorasyonu sizlere şenlik. Çok ama çok acayip, burada yazmıyorum ki gidenlere sürpriz olsun. Sahibi derseniz bu dekorasyona uygun bir şekilde çatlak ama çok sevimli bir çatlak. Neyse güle oynaya, tıka basa yiye içe yemeği bitirip sahil boyu otele doğru yürüyüşe geçtik. Ve otele varınca lobide kısa bir internet sörfünden sonra herkes odalarına dağıldı.
Ertesi gün ben odada balkondan sahil manzarasını izleyip pineklerken, Pınar kafasına koyduğu gibi bisiklet kiralayıp çok güzel bir gezi yaptı. Sonra fotolarını benimle paylaştı, gerçekten enerjisini çok takdir ettim. Arkasından Pınar’la son gün alışverişini biraz abartıp, tropikal meyve sularımızı içtikten sonra otelimize dönüp grupla buluştuk ve Rio De Janeiro’dan ayrılma zamanı geldi.
Ben bu şehri çok sevdim sizlere de tavsiye ederim.
Sağlıcakla,
Anette İnselberg
Brezilya-Arjantin Şubat 2016 Gezisi Bölüm 2

Pınar ‘la (dünya tatlısı, içi dışı bir, kafa yapımız aynı, pırıl pırıl, canpare arkadaşımla) Vip turizmin Arjantin- Brezilya turuna katıldık ve uzun çok uzun çok çok uzun uçtuk ve Arjantin’e ( Buenos Aires) vardık. Fakat ben yazıma Buenos Aires’ten ayrılıp İguassu şelalelerine vardığımız bölümden başlamak istiyorum. Neden mi? Çünkü iguassu şelaleleri benim için turun tepe noktası da o yüzden…

Şelaleleri anlatmaya başlamadan önce gezi arkadaşlarımı tanıtmasam haklarını yemiş olurum. İnanılmaz uyumlu, inanılmaz eğlenceli bir tur oldu. Sinan ağbi bizim eğlence kaynağımız, foto ve gezi filmimizden sorumlu bakanımız oldu eşi Özden sıcaklığıyla, güzelliğiyle bizi büyüledi, Mat ailesi ( Özellikle ailenin hanımı Demet birtane bi insan, ayrıca Özdenle reiki eğitimlerime gelerek ayrıca beni mutlu ettiler) samimiyeti ve içtenliğiyle kalbimizde taht kurdu, romantik dörtlü (iki ayrı çift senelerdir arkadaş, kocaman çocukları var hala el ele kol kola göz gözeler) aşka inancımızı tazeledi, Banu tango aşkını ve yalnız gezmenin mümkün olduğunu gösterdi, Bahire hanım sevgiyle bakan gözleriyle ve yumuşaklığıyla hepimizi büyüledi, rehberimiz Kıvanç Demirel geziyi inanılmaz rahat hale getirdi diğer turdaşlarımızla yapılan sohbetler de her zaman besleyici oldu neyse lafı daha fazla uzatmadan turu anlatmaya geçiyorum J))

İguassu şelalerini görmeyi dört gözle bekliyordum ama bir yandan da beklentini abartma sonra aşağı çakılırsın diyordum kendime. Neyse ıguassu (yerel guarini dilinde büyük su anlamına geliyor) şelalelerine geldik, rehberimiz Kıvanç Demirel mayolarımızın, havlumuzun, yedek kıyafetlerimizin olduğu küçük bir çanta hazırlamamızı söyledi ve otobüsümüzden inip yağmur ormanlarının içinde jeeplerimizle ilerlemeye başladık. Kaplan, aslan görür müyüz diye bekledik ama görmedik. Yerel rehberimiz telefonunu çıkarıp daha önceki turların birinde çektiği kaplan resimlerini gösterip hepimizi imrendirmeyi başardı neyse sonunda iguassu şelalerini gezebileceğimiz başlangıç noktasına geldik.

Iguassu şelalerine doğru hızlıca yürümeye başladık, rehberimiz Kıvanç Demirel yavaş yürüyün bu tecrübeyi sonuna kadar içinizi çekin diye uyarınca tempoyu düşürdük. Kelebeklerin, çeşit çeşit ağaçların, kuşların, kuatilerin ( yöreye özge rakuna benzer çok sevimli bir hayvan) çevremizi sardığı keyifli bir yürüyüşten sonra 300 şelaleden oluşan Iguassu tüm heybetiyle bizi karşıladı. Sağa sola koşturup, videolar çekmeye, selfieler yapmaya başladık. Bazen de sadece bakıp eşsizliğin tadını çıkardık. Yürüyüşe devam ettikçe şelalere daha da yaklaşmaya başladık, sağdan soldan çeşitli açılardan yüzlerce foto çektik. Şelaleri gezerken en uç kısımda yağmurluk ihtiyacını Sinan ağbi tüm neşesi ve takılmasıyla karşıladıJ)) Bizden habersiz fotolar çekti valla onlardan kısa bir film yapılmasını hala bekliyoruz. Sinan ağbi mesajı aldın mıJ))

En uçta yağmurlukta giymeyebilirsin tabi ama şelale o kadar hızlı aşağı iniyor ve sen ona o kadar yakınsın ki, şaç, baş, üst, ayakkabı her şey ıslanıyor. Yağmurluk bi nebze üstünü koruyor. Korumasa bile hava o kadar sıcak ki hemen kuruyorsun.

Şelale o kadar gümbürdeyerek akıyor ki, seyretmesi ve bakması büyük keyif ama bir noktadan sonra şelaleye sus artık demen geliyorJ Ama o susmuyor J

Ve şelale gezmesinden sonra Macuco Safari turuna katılıp katılmayacağımızı soruyor rehberimiz Kıvanç Demirel, birkaç kararsız var grupta, bu eşsiz deneyimi kaçırırsanız çok pişman olursunuz diyerek onları da ikna ediyor ve tüm grup topluca safariye doğru yola çıkıyoruz.

Mayolarımızı ve can yeleklerimizi giydikten sonra Pınarla beraber botun arkalarında yerimizi alıyoruz ve şelalelere doğru olan yolculuğumuzun tadını çıkarıyoruz. Bir yandan da ne olacak nasıl şelalelerin altına gireceğiz diye de merak ediyoruz. Ve fazla beklememize gerek kalmadan kendimizi daha az akan bir şelalenin altında buluyoruz. Duygu aynen şu: ”gözlerimi açamıyorum, ellerimle gözüme siper yapayım ne oluyo göreyim, foto çekiliyor nasıl poz vereyim, ve çok zevkkliiii,  hadi bir daha şelalenin altına girip çıkalım” şeklinde. Ve tekrar girip çıkıyoruz. Pınar’la kollarımızı açıp gözlerimizi kapayıp bol bol foto çektiriyoruz. Ve bu mutluluk anı hiç bitmesin istiyoruz. En az yedi sekiz kez şelalenin altında ıslandıktan sonra çığlık atarak, içimizde birikmiş her şeyi temizleyerek iskeleye varıyor ve bottan iniyoruz.

Üstümüzü değiştirmeye giderken kuatilerin çok olduğu bir bölgeden geçiyoruz ve bol bol foto çekiyoruz. Rehberimiz aman okşamayın ısırırlar uyarısı yaptığı için mesafemizi de koruyoruz. Yalnız nasıl şımarıklar anlatamam. Çantaları yemek zannedip çantalara doğru sürekli hamle yapıyorlar. Biz de bu durumu foto çekmek için kullanıyoruz.

Üstümüzü değştirp hediyelik bölümüne giriyoruz. Buradan aldığımız hediyeliklerin buradaki yaşamı korumaya gittiğini öğrenince daha da rahat alışveriş yapıyoruz. Buraya ait magnetler, terlik, tsört alıp durumu biraz abartıyorum. Pınar çantaya asmalık kuati alıyor, önce buna burun kıvaran ben bir sonraki durakta hemen aynısından alıyorumJ))

Burası bize çok yarıyor. Hepimiz ışıl ışılız, hepimiz mutluyuz otelimize doğru yola çıkıyoruz…

Sağlıcakla,

Anette İnselberg

Not: Brezilya- Arjantin 2016 Şubat Gezisi Bölüm 1

Pınar ‘la (dünya tatlısı, içi dışı bir, kafa yapımız aynı, pırıl pırıl arkadaşımla) Vip turizmin Arjantin- Brezilya turuna katıldık ve uzun çok uzun çok çok uzun uçtuk ve Arjantin’e ( Buenos Aires) vardık. Fakat ben yazıma Buenos Aires’ten ayrılıp İguassu şelalelerine vardığımız bölümden başlamak istiyorum. Neden mi? Çünkü iguassu şelaleleri benim için turun tepe noktası da o yüzden…

Şelaleleri anlatmaya başlamadan önce gezi arkadaşlarımı tanıtmasam haklarını yemiş olurum. İnanılmaz uyumlu, inanılmaz eğlenceli bir tur oldu. Sinan ağbi bizim eğlence kaynağımız, foto ve gezi filmimizden sorumlu bakanımız oldu eşi Özden sıcaklığıyla, güzelliğiyle bizi büyüledi, Mat ailesi ( Özellikle ailenin hanımı Demet birtane bi insan, ayrıca Özdenle reiki eğitimlerime gelerek ayrıca beni mutlu ettiler) samimiyeti ve içtenliğiyle kalbimizde taht kurdu, romantik dörtlü (iki ayrı çift senelerdir arkadaş, kocaman çocukları var hala el ele kol kola göz gözeler) aşka inancımızı tazeledi, Banu tango aşkını ve yalnız gezmenin mümkün olduğunu gösterdi, Bahire hanım sevgiyle bakan gözleriyle ve yumuşaklığıyla hepimizi büyüledi, rehberimiz Kıvanç Demirel geziyi inanılmaz rahat hale getirdi diğer turdaşlarımızla yapılan sohbetler de her zaman besleyici oldu neyse lafı daha fazla uzatmadan turu anlatmaya geçiyorum J))

İguassu şelalerini görmeyi dört gözle bekliyordum ama bir yandan da beklentini abartma sonra aşağı çakılırsın diyordum kendime. Neyse ıguassu (yerel guarini dilinde büyük su anlamına geliyor) şelalelerine geldik, rehberimiz Kıvanç Demirel mayolarımızın, havlumuzun, yedek kıyafetlerimizin olduğu küçük bir çanta hazırlamamızı söyledi ve otobüsümüzden inip yağmur ormanlarının içinde jeeplerimizle ilerlemeye başladık. Kaplan, aslan görür müyüz diye bekledik ama görmedik. Yerel rehberimiz telefonunu çıkarıp daha önceki turların birinde çektiği kaplan resimlerini gösterip hepimizi imrendirmeyi başardı neyse sonunda iguassu şelalerini gezebileceğimiz başlangıç noktasına geldik.

Iguassu şelalerine doğru hızlıca yürümeye başladık, rehberimiz Kıvanç Demirel yavaş yürüyün bu tecrübeyi sonuna kadar içinizi çekin diye uyarınca tempoyu düşürdük. Kelebeklerin, çeşit çeşit ağaçların, kuşların, kuatilerin ( yöreye özge rakuna benzer çok sevimli bir hayvan) çevremizi sardığı keyifli bir yürüyüşten sonra 300 şelaleden oluşan Iguassu tüm heybetiyle bizi karşıladı. Sağa sola koşturup, videolar çekmeye, selfieler yapmaya başladık. Bazen de sadece bakıp eşsizliğin tadını çıkardık. Yürüyüşe devam ettikçe şelalere daha da yaklaşmaya başladık, sağdan soldan çeşitli açılardan yüzlerce foto çektik. Şelaleri gezerken en uç kısımda yağmurluk ihtiyacını Sinan ağbi tüm neşesi ve takılmasıyla karşıladıJ)) Bizden habersiz fotolar çekti valla onlardan kısa bir film yapılmasını hala bekliyoruz. Sinan ağbi mesajı aldın mıJ))

En uçta yağmurlukta giymeyebilirsin tabi ama şelale o kadar hızlı aşağı iniyor ve sen ona o kadar yakınsın ki, şaç, baş, üst, ayakkabı her şey ıslanıyor. Yağmurluk bi nebze üstünü koruyor. Korumasa bile hava o kadar sıcak ki hemen kuruyorsun.

Şelale o kadar gümbürdeyerek akıyor ki, seyretmesi ve bakması büyük keyif ama bir noktadan sonra şelaleye sus artık demen geliyorJ Ama o susmuyor J

Ve şelale gezmesinden sonra Macuco Safari turuna katılıp katılmayacağımızı soruyor rehberimiz Kıvanç Demirel, birkaç kararsız var grupta, bu eşsiz deneyimi kaçırırsanız çok pişman olursunuz diyerek onları da ikna ediyor ve tüm grup topluca safariye doğru yola çıkıyoruz.

Mayolarımızı ve can yeleklerimizi giydikten sonra Pınarla beraber botun arkalarında yerimizi alıyoruz ve şelalelere doğru olan yolculuğumuzun tadını çıkarıyoruz. Bir yandan da ne olacak nasıl şelalelerin altına gireceğiz diye de merak ediyoruz. Ve fazla beklememize gerek kalmadan kendimizi daha az akan bir şelalenin altında buluyoruz. Duygu aynen şu: ”gözlerimi açamıyorum, ellerimle gözüme siper yapayım ne oluyo göreyim, foto çekiliyor nasıl poz vereyim, ve çok zevkkliiii,  hadi bir daha şelalenin altına girip çıkalım” şeklinde. Ve tekrar girip çıkıyoruz. Pınar’la kollarımızı açıp gözlerimizi kapayıp bol bol foto çektiriyoruz. Ve bu mutluluk anı hiç bitmesin istiyoruz. En az yedi sekiz kez şelalenin altında ıslandıktan sonra çığlık atarak, içimizde birikmiş her şeyi temizleyerek iskeleye varıyor ve bottan iniyoruz.

Üstümüzü değiştirmeye giderken kuatilerin çok olduğu bir bölgeden geçiyoruz ve bol bol foto çekiyoruz. Rehberimiz aman okşamayın ısırırlar uyarısı yaptığı için mesafemizi de koruyoruz. Yalnız nasıl şımarıklar anlatamam. Çantaları yemek zannedip çantalara doğru sürekli hamle yapıyorlar. Biz de bu durumu foto çekmek için kullanıyoruz.

Üstümüzü değştirp hediyelik bölümüne giriyoruz. Buradan aldığımız hediyeliklerin buradaki yaşamı korumaya gittiğini öğrenince daha da rahat alışveriş yapıyoruz. Buraya ait magnetler, terlik, tsört alıp durumu biraz abartıyorum. Pınar çantaya asmalık kuati alıyor, önce buna burun kıvaran ben bir sonraki durakta hemen aynısından alıyorumJ))

Burası bize çok yarıyor. Hepimiz ışıl ışılız, hepimiz mutluyuz otelimize doğru yola çıkıyoruz…

Sağlıcakla,

Anette İnselberg

Not: Brezilya- Arjantin 2016 Şubat Gezisi Bölüm 1

 

 

 

 

Bundan dört – beş sene önce kişisel gelişim konularına ilgi duymaya başladım. Çeşitli kitaplar okudum, arkasından da kurslara gittim. Bir süre yoga yaptım. Ömer Hayyam’ın, Yunus Emre’nin, Karacaoğlan’ın dizeleriyle iç içe oldum. Ama en çok Hz. Mevlana’nın satırları beni etkiledi. Beni içine çekti…

 

Geçen aralık ayında içimi kaplayan Konya’ya gitmeliyim, Şeb – i Arus (Düğün Gecesi) törenlerine katılmalıyım hissine önce bir süre direndim. Fakat bu his giderek artınca dayanamadım ve oraya nasıl giderim, nerede kalırım araştırmalarına başladım. Bu arada, yavaş yavaş Şeb – i Arus törenlerinin son günlerine yaklaştığı için otellerde yer kalmadığını öğrendim… “İyi” dedim kendi kendime, “yer yok demek ki kısmet değilmiş…” Fakat içimdeki törenlere gitme isteği öyle dayanılmaz ki ne yaptığımı anlamadan küçük bir sırt çantası yapıp Konya otobüsüne binmiş buldum kendimi…

Konya otobüsünde şöyle diyorum “en azından törenleri seyrederim, gece yarısı otobüsüne binip tekrar İstanbul’a geri dönerim…” Biraz uykusuz, biraz gergin geçen bir otobüs yolculuğunun arkasından Konya’ya varıyoruz. Tabi mevsimlerden Aralık. Dışarısı buz gibi ve hafif kar yağıyor… Ben zaten soğuğu hiç sevmeyen biri olarak otobüsten iner inmez soğuğun da etkisiyle hafif bir panik duygusuna kapılıyorum… Konya’yı bilmiyorum… Konya’da kimseyi tanımıyorum… Hava buz gibi… İçimdeki dayanılmaz sesle buralara kadar gelmişim… “Şimdi ne olacak?” Derin derin nefis alıyorum…“Buralara kadar gelmişim bari bir kaç otele sorayım yer var mı?” Üç – dört otelden de maalesef hiç yerimiz kalmadı cevabını aldıktan sonra yolda öylece kala kalıyorum…

“Hadi Anette” diyorum çalıştır kafanı… “Madem” diyorum Hz. Mevlana için böyle dayanılmaz istekle buralara kadar geldin bana yardım edeceğine inanıyorum diyorum… Sen en iyisi Hazreti Mevlana Kültür Merkezi’ne git hem törenler için biletini al hem tanıdıkları bir yer var mı diye sor… Yoksa gece yarısı otobüsüyle dönersin… Ama içimden hiç dönmek de gelmiyor… Öyle ürkek ürkek kafamda binbir olasılıkla kültür merkezine gidiyorum… Beni orada çok iyi karşılıyorlar, akşam gösteri için bilet istediğimi ve aynı zamanda kalacak bir otele ihtiyacım olduğunu söylüyorum… Buraya yer ayarlamadan böyle tek başıma gelmeme çok şaşırıyorlar, bana bir çay ısmarlayıp bakalım ne yapabiliriz diyip beni bekletiyorlar… Sağ olsunlar küçük ama temiz bir otelde yer buluyorlar, ben o zaman iki gece kalayım diyorum… Sanki törenlere bir kere gitmek yetmeyecek gibi hissediyorum diyorum onlar da olur diyorlar… O akşama biletimi de buluyorum ama ertesi güne şimdilik bilet olmadığını söylüyorlar, olsun diyorum… Otel bulmuşum, bir gecelik de olsa bilet bulmuşum… Havalara uçuyorum ve hemen onların yanından ayrılıp otelime yerleşiyorum…

Arkasından Hazreti Mevlana Türbesi’ne gitmek üzere yola koyuluyorum, ama hava çok soğuk yerim de biraz uzak olduğundan taksiye binmeyi tercih ediyorum… Taksi şoförü yetmişlerinde tonton bir dede… Nereye gideceğimi söyledikten sonra dede bana bakıyor kızım diyor bak diyor ben sana yol yordam öğreteyim diyor… Önce Hazreti Mevlana’nın hayatında önemli olan şahısları ziyaret etmelisin diyor… Peki diyorum… Sen beni o sırayla gezdirir misin diyorum… Tabi diyor, ben doğma büyüme buralıyım… Sen çok doğru taksiye bindin… Ben sana rehberlik de yapıcam, hikâyelerini de anlatıcam diyor… Ben kulaklarıma inanamaz bir halde mutlu mesut iyice kuruluyorum arka koltuğa…

Önce bakkaldan yağ ve tuz aldırıyor bana dede… Şimdi diyor Ateş – baz – ı Veli Türbesi’ne gidiyoruz diyor… Zamanında Mevlevi dergâhında aşçıymış… Aşçılık makamı pek önemli bir makammış. Zamanında Hz. Mevlana’nın dergâhına koca bir kervan geliyor fakat aşçı paniğe kapılıyor çünkü mutfakta bir avuç tuz ve bir avuç pirinçten başka bir şey yokmuş… Panik içinde Hz. Mevlana’ya koşmuş aşçı “efendim ne yapıcam diye…” O da “sen o pirincin bir çuval olmasına niyet et” cevabıyla çaresiz mutfağına ger dönmüş… Atmış ocağa pirinci, tuzu, suyu ister misin pirinç o niyetle günlerce kervanın karnını doyursun… Arttıkça artsın… Fakat günlerce pişen kazana bu sefer odun dayanmamış yine efendimizin yanına koşmuş aşçımız bu sefer de odunumuz bitiyor ne yapayım demiş. O da bacaklarını koy demiş… Aşçı yine çaresiz mutfağa dönmüş koymuş bacaklarını ateşin altına bir güzel pişirmiş yemekleri. Tam işi bitmiş çekerken ayaklarını içine korku düşmüş. Ya bir şey olursa demeye kalmadan sağ ayağının başparmağını yakmış… Sonra da Hz. Mevlana’nın karşısına utanarak geçerken sol ayağını sağ ayağının üstüne koymuş öyle selam durmuş… Dervişlerin duruşu da buradan gelirmiş… Benim ‘şoför – dede’ ballandıra ballandıra hikâyeyi anlatırken türbeye geliyoruz… Tuzumu, yağımı türbeye bırakıp huşu dolu dakikalar geçiriyorum içerde… Fakat dedeyi de fazla bekletmek istemediğimden biraz aceleyle içeriden çıkıp ikinci durağımıza doğru yola koyuluyoruz.

İkinci durak Cemel Ali Sultan Türbesi’ymiş… Kendisi çok çok uzun boylu bir zatmış… Hz. Mevlana’yı yedi yaşında eğlendirmek için sırtında taşıdığından deve yani Cemel lakabını almış… Orayı da büyük bir saygıyla geziyorum… Bu arada Konya sokaklarında oradan oraya giderken köprülerde, duvarlarda Hz. Mevlana’dan şiirler, özlü sözler yazıldığını görüyorum… İnsan sürekli böyle güzel sözler okusa, sanki ruhuna huzur gelecekmiş gibi hissediyorum…

Bizim dede beni koştur koştur Tavus Baba Türbesi’ne götürüyor. Bu arada da hikâyeye başlıyor… Aslında Tavus Baba zamanın çok güzel, biraz da hafifmeşrep hatunlarından biriymiş… Bir gün pazarda Hz. Mevlana’yı görüp akşam evine davet etmiş. Bunu duyan esnaf dehşete kapılmış… Neyse Hatun bütün gün evi hazırlamış, kendisini hazırlamış… Akşam duadan sonra Hz. Mevlana evin kapısını çalmış ve evin içine sağ ayağıyla bir adım atmış… Bakmış hatunun yüzüne “yeter mi hatun” demiş “yoksa bir adım daha atayım mı?” Tavus Hatun’un kalbi heyecandan, saygıdan, sevgiden çıkacak gibi olmuş… “Yeter Efendim” demiş ve o günden sonra kendini Mevlana’nın yoluna adamış…

Burayı da gezdikten sonra sıra Hz Mevlana’nın gönül dostu Şems’in türbesini ziyarete gidiyoruz… Fakat ben iyice sabırsızlanıyorum çünkü hala Hz. Mevlana’nın türbesine varamamışım… İçim içimi yiyor. Bizim dede gene sazı eline alıyor anlatmaya başlıyor… Hz. Şems’e aynı zamanda Şems – i Perende yani ‘Uçan Şems’de derlermiş… Bir görünüp bir kaybolduğu için ona bu ismi vermişler… Şems zamanında bir işaret üzerine Hz. Mevlana’yı arayıp bulmuş ve onunla üç – üç buçuk yıl süren beraberliği neticesinde Onun hayatında yeni ufukların açılmasına vesile olmuş.

Burayı da ziyaretimi gerçekleştirdikten sonra sıra Hazreti Mevlana Türbesi’ne gitmeye geliyor. Artık bizim ‘şoför – dedeyi’ biraz dinliyorum biraz dinlemiyorum… İçim gönlüm dizlerim titriyor… Gönüllerin sultanı Hz. Mevlana… Dışımızdaki dünyadan kendimizi kurtarıp, içimizdeki dünyaya bakma cesaretini bulabilirsek, kendi ruhumuzda neler olduğunu araştırmak istersek, kendimizi bulmak ve tanımak istersek rehberliğine sığınabileceğimiz Hz. Mevlana… Neyse türbenin kapısının önünde iniyorum, dedeye çok teşekkür ediyorum… Beni güzel sözleriyle türbeye uğurluyor…

İçerisi mahşer yeri kalabalığı görüntüsünde… Fakat çıt çıkmıyor… Çok büyük bir sevgi sizi kucaklamış gibi hissediyorsunuz. Kalbim deli gibi atıyor… Oraya gidenler mutlaka beni anlayacaklardır… O kuvvetli enerjiyi anlatmak mümkün değil… Sihirli bir yer orası… Hz. Mevlana’nın tam karşısındayım… Herkes dualar okuyor bense sebepsiz ağlamaya başlıyorum… Uzun süre oradan ayrılamıyorum ve bolca ağlıyorum… Sonra içim temizlenmiş, ruhum arınmış olarak oradan çıkıyorum… Konya sokaklarında uzun uzun yürüyorum… Bu ruhsal yolculuğumun ikinci bölümü bir sonraki yazımda…

Sağlıcakla,

Anette İnselberg- Aralık 2009

Arkadaşlarla çıktığımız Ege turundaki duraklardan biri de Şirince’ydi. İzmir’e yakınlığı sebebiyle daha çok İzmirlileri görebileceğiniz bu yer bayağı kalabalık. Siz siz olun arabanızı hemen otoparka bırakıp burayı yürüyerek keşfedin.

Arabamızı bıraktıktan sonra taşlı dar sokaklarda yürüyüp yanyana dizilmiş dükkanlara girip çıkmaya başladık. İlk başta sabunlarını talan edip bol bol keçi sütünden yapılmış sabunlarından aldık. Arkasından buranın üzümü meşhur olduğundan kilo kilo üzüm aldık (gerçekten pek lezzetliydiler). Tabii yanına elma, ceviz ve incir almayı da ihmal etmedik.

 

Ve kasabanın her yerini sarmış karadut suyu dükkanlarından biz en tepedekini tercih ettik. Böylece hem karadut sularımızı içip hem buranın şirin evlerini seyretme imkanı bulduk. Karadut suyu sağlığa da çok faydalı olduğundan İstanbul’a götürmek üzere reçelini, şurubunu, suyunu yani her bir şeyini aldık. Evlerin de bol bol fotoğrafını çektik. Bir yamaç üzerine kurulmuş, en fazla iki katlı beyaz evler gerçekten görülmeye değer.

 

Arkasından karnımız zil çaldığından “Sedir Mantı ve Börek Evi” adlı lokantaya gitmeye karar verdik. Ara sokaklarda dolana dolana mekanı bulduk. Ailenin işlettiği bu lokanta aynı zamanda onların evi. O yüzden içeri girmek istiyorsanız ayakkabılarınızı çıkarıp ev terliklerinizi giymeniz gerekiyor.

 

Biz dışarda küçük ve sevimli bahçelerinde oturduk. Yaprak sarma, börülce, çiçek dolma ve şiş ızgara söyledik. Yaprak sarma ne kadar ince sarılmış inanamazsınız. Porsiyon bayağı dolu geldiği halde o kadar lezzetliydi ki anında bitirdik. Çiçek dolmanın da aynı şekilde iç harcı ve baharatı inanılmaz lezzetliydi. Bir porsiyon daha söyledik ve onu da aynı hızla bitirdik. Börülceyi (tazeydi) sağlıklı olsun diye yedik. Çöp şiş ise normaldi.

 

Yalnız yemeğin üstüne bir şurup getirdiler ki nefisti. Mürver şurubu dedikleri bu şurubun yapıldığı çiçek senede yalnız bir ay açarmış ve dere kenarlarında bulunurmuş. O bir ayda topladın topladın toplamadın geçmiş olsun artık öbür seneye kalırmışsın. Neyse ki işletmenin sahipleri toplamış da biz de bu lezzeti kaçırmamış olduk.

 

Midelerimizi doyurduktan sonra buranın çok meşhur olan meyveli şaraplarını tatmaya gittik. Oturduk mekanın terasına hem geleni geçeni seyrettik hem de şarapları tattık. En sonunda karadutlu şaraplarında karar kılıp birkaç arkadaşa hediye olarak götürmek üzere aldık.

Sonrada otelimiz “Stonehouse By Ipek’e” gittik. Burası bahçesinde tavus kuşları, ördekler, kazlar, horozlar olan bahçesinde meyve ağaçları bulunan şirin bir yer. Bahçede oturup sohbet ederken boru gibi çirkin mi çirkin bir sesle irkilip nereden geldiğini anlamak için çevremize bakındık. Sonra anladık ki bu çirkin ses tavus kuşundan geliyor. Allah’ım baktığında o ne güzellik ama ses berbat. Bir süre daha o berbat sesi dinledikten sonra alıştık ama düşündükçe hala şaşırırım o güzelliğe o ses diye.

 

Ertesi sabah kahvaltıdan sonra kasabayı bir kere daha gezip, teyzelerle örtü pazarlığı yapıp, annelere örtü aldıktan sonra tepedeki yerde bir kez daha karadut sularımızı içip kalktık. Bir sonraki durağımızdan önce de buraya çok yakın olan Selçuk Kalesini gezdik. Kalenin surlarından etrafı seyrettik, o dönemde yaşanan olaylar üzerine koyu bir sohbete girerken de yollara düştük.

 

Bu adı gibi şirin olan Şirince’yi mutlaka ziyaret etmenizi öneririm.

Sağlıcakla,

Anette İnselberg

Arkadaşlarla Ege turuna çıktık. Tabii ki duraklarımızdan biri de Datça oldu. Tabii ki diyorum çünkü buraya bayılıyorum ve rotamıza da benim talebim doğrultusunda dahil oldu. Zaten ne demişler: Tanrı sevdiği kullarını Datça’ya gönderirmiş, eh bizi de gönderdi işte.

Daha arabayla Marmaris’ten Datça’ya yaklaşırken bile yüzümde güller açmaya başlıyor. O kıvrımlı yol, tepeler, kah çam ağaçları, kah bozkır toprak yapası, oksijeni, havanın tadı, ara ara gözüken maviyle yeşilin birleştiği koylar ve buranın her şeyine bayılıyorum.

  

Neyse Datça’da otelimize yerleştikten sonra yol yorgunluğunu alması için hemen Kargı koyuna gidiyoruz. Suyu nasıl berrak anlatamam. Hemen suya giriyoruz, kumsalın yapısı çakıl ama rahatsız etmiyor (Geçen sefer buraya geldiğimizde suda ördekler kazlar da vardı ama bu sefer ortalarda gözükmüyorlar).

 

Denizin içindeki şezlonglarımızda güneşlenme faslımız da bitince kendimizi Datça Kumluk sahilindeki Cafe-Inn pizza ve makarnacısına atıyoruz. Herkes buranın pizzalarını övüyor, ama biz tersiz ya canımız makarna çektiğinden makarna alıyoruz (domates soslu karidesli linguine krema soslu mantarlı fettuccine). Makarnalar diri ve tam kıvamında pişmiş geliyor. Bayıla bayıla yiyoruz. Özellikle masaların denizin dibine kurulmasına bayılıyoruz ve ayakkabılarımızı çıkarıp kumlara negatif enerjimizi boşalta boşalta yiyoruz.

 

İkinci gün buranın meşhur koylarından Palamut büküne gidiyoruz. Yol tek şerit gidiş dönüş olduğundan yaklaşık bir saat sürüyor, ama ben hiç yorulmuyorum. Tam tersi o tepelere, kayalara, kıvrımlara bakmaktan sarhoş oluyorum. Büke vardığımızda upuzun bir sahil ve kenarında yan yana tesislerle karşılaşıyoruz. Biz şezlongları tahta, şemsiyesi genişçe olan Bonito Beach adlı mekana kıvrılıyoruz. Deniz burada vahşi ve çok güzel. Girince çıkası gelmiyor insanın. Arkadaşlarla kah sohbet ettik, kah ben “Fi” kitabımı okudum, kah buradan aldığımız lezzetli patatesli gözlemelerimizi yiyerek akşam ettik. Datça’ya dönmeden önce tabi ki sıra sıra dizilmiş yöresel ürün satan mağazaları gezdik ama buradan sonra çiftliğe gideceğimizden alışverişi oraya bıraktık.

 

Yine atladık arabalara ve yaklaşık yarım saatlik Ege koyları ziyafetinden sonra Ali Somer’in çiftliği Knidia’ya vardık. Burada yılların emektarı biricik Nuran ablayla sarılıp öpüştük, bize çiftliğin tatlı tatlı esen mutfağında çaylar demledi, zeytinler, elcikleriyle yaptığı reçellerden ve ekmeklerden ikram etti. Tabii hepsini bayıla bayıla yedik, çiftliği gezdik, özlem giderdik arkasından zeytinyağımızı, zeytinimizi, harup pekmezimizi, nurlu bademimizi (nefistir buranın bademi almadan sakın dönmeyin), sabunlarımızı alıp gözüm arkada kala kala oradan ayrılıp Datça’ya geri döndük. (Burada kalmayı bir sonraki geziye bıraktık)

 

Akşam yemeği için yine kumluk mevkiinde Ferdi Baba’ya mı gidelim, Kekik’e mi gidelim diye çok düşündük. Ferdi Baba çok büyük, çok mezesi olan bir balıkçı, Kekik ise daha şirin daha sade hem balık ürünleri hem et çeşitleri yapan daha küçük bir yer. Sonunda Kekiğe karar verdik ve masadan çok memnun kalktık size de kesinlikle burayı tavsiye ederim. Sahil kenarı masamıza kurulduktan sonra soğuk başlangıçlardan acılı girit ezmesi (ben acı yiyemiyorum ama yiyenler beğendi), domatesli patlıcan (sosu da patlıcanlar da nefisti), çiçek dolma (iç harcının baharatı tam kıvamında), yoğurtlu semizotu (taze) ve ikram olarak da zeytinyağlı kurutulmuş (bayıldım) domates geldi. Ara sıcak olarak tereyağında karides aldık ki aman da aman ne güzeldi anlatamam. Karidesler orta boy, tam kıvamında pişmişti. Sosuna ekmek bana bana yedik bitirdik. Ana yemek olarak lağos ızgara aldık. Eti lop lop olan bu lezzetli balığı da kaşla göz arasında bitirdik. Kahve ve çaylarımızı beklerken çalan 70’lerin popüler Türk müziğini bayıla bayıla dinleyip yer yer eşlik ettik.

 

Tatlı olarak canımız dondurma çektiğinden bize tavsiye edilen Çınar dondurmacısına gittik. Bir sürü çeşidi olan dondurmacıda mangoyu tatmak istedim. Satıcı “biz burada dondurma tattırmıyoruz” diye ters bir cevap verdi ve açıkçası çok bozuldum. Yani bir ben müşteriyim, ikincisi belli ki almaya gelmişim bu ne biçim cevap, üçüncüsü göz hakkı denilen bir şey var ağaç dalı dışarı sarksa oradan meyve koparan bir nesiliz biz. Bir kaşığın ucundan verse ne olur ben hiç anlayamadım. Zaten bunu yazacağımı orada da söyledim, “hıhı hıhı” deyip geçiştirdiler. Neyse havamız bozulmasın diye kimseye çaktırmadım aldık dondurmalarımızı çıktık. Tadı fena değildi ama öyle aman aman da değildi açıkçası. Neyse arkasından otelimize döndük ve ben terasta yıldızların altında çok keyifli bir şekilde uyudum.

Ertesi gün önce eski Datça’yı gezdik. Oranın çiçekleri dışarı taşmış, sevimli taş sokaklarında yürüdük. Başımıza prenses taçlarından aldık, Can Yücel’in müze evini bulduk, sağda solda bol bol fotoğraf çektik arkasından yolluk bir sandviç yemek üzere Datça kumsala dönüp Mamboccino Kafe’ye gittik. Kafe sevimli çalışanları çok ilgili ve güler yüzlüydü. Hepimiz ton balıklı sandviç aldık (taze ve lezzetliydi), yanına da buzlu latte (başarılıydı) aldık. Canınız lezzetli bir sandviç yemek isterse buraya mutlaka uğramalısınız. Arkasından yolcu yolunda gerek dedik bir sonraki durağımıza doğru yollara düştük.

 

 

Ne demişler Tanrı sevdiği kullarını Datça’ya gönderirmiş eh biz geldik şükür sıra sizlerde…

 

Sağlıcakla,

Anette İnselberg

Yola çıkma duygusu çok karışıktır. İnsana hem heyecan, hem korkuyu aynı anda yaşatır. Bir yandan bilinmeyeni bilinir kılma ,yeniyi keşfetme arzusu çok güçlüdür. Diğer yandan bilinmeyenin verdiği ürkeklik alır başını gider. Sonuçta önyargılar yıkılır, yeni tatlar tadılır, değişik hayvanlarla tanışılır, dans ve müziğin farklı güzellikleri keşfedilir. Ve her defasında insanların özünün hep aynı olduğunu bir defa daha anlarsınız. Onların da bir kalp kırıklığı , unutamadığı bir aşkı, çocukları için en iyisi yapma isteği, özlemleri, sevinçleri, yaraları, beklentileri, hayal kırıklıkları olduğunu anlarsınız.

Benim için gezmenin en büyük anlamı dışımdan yapmış olduğum bu yolculukların, aslında kendimi ve ruhumu tanımak için kullandığım bir yöntem olmasıdır. Tamamen bir tezatı yaşıyorum yani. İçimi tanımak için dışarıyı dolaşıyorum. Tabi bu yolculuklarda insanlarla konuşmak, onları tanımak, dertleşmek, tavsiyelerini dinlemek en büyük itici gücüm. Böyle olunca bir sürü hayatı aynı anda yaşamış oluyorsun. Başkalarında kendini, kendini başkalarında buluyorsun. Bir sürü olaya şahit oluyorsun. Her gün yollarda olduğun için yoğunlaştırılmış bir programda yaşamış gibi oluyorsun. Her gün ama her gün ama her gün yeni bir sürü deneyim yaşıyorsun.

Mesela bir lokantada oturuyorum yeni bir lezzet denemenin eşiğinde heyecanlıyım. Karşı masada İtalyan erkekler oturuyor. Bir gürültü şamata yapıyorlar inanılmaz. İstemeden onlara bakıp bir yandan eğleniyorsun. Bir anda masadakilerden biri telaşla ayağa kalkıp, benim arka tarafımda bir yere doğru koşturuyor. Hepimiz ne oldu diye merakla dönüyoruz. İki Japon kızı bankamatik önündeler, para çekmeye çalışmışlar çekememişler. Saat 21.00 suları, yabancı ülkedeler, yerel dili bilmiyorlar, gencecik kızlar korkup başlamışlar ağlamaya. Bizim İtalyan adam bunların hepsine şahit  olunca yerinde duramıyor kızlara yardım etmek için  koşuyor. Gerisi bizim meraklı bakışlarımız arasında yaşanıyor… Çıkarıyor cebinden bir tomar para, kızlara veriyor. Az da değil hem yemek, hem kalacak yer, hem de yol parası veriyor. Kızlar biraz daha ağlamaya başlıyor. Bu sefer sevinç ve şaşkınlıktan ağlıyorlar. Adamda başlıyor ağlamaya. Hepimizin gözleri doluyor. Bu manzara hala tüylerimi ürpertiyor.

Ya da tanıştığım insanların anlattığı değişik hikayeler oluyor. Mesela yeni evli bir çiftle tanışmıştım. Balaylarında egzotik bir yere gitmişler. Maymunu bol olan bir yere. Kaldıkları otelde bunlara  sıkı sıkı tembih etmiş; odadan çıkarken mutlaka kapınızı, pencerenizi sıkı sıkı kapayın yoksa maymunlar eve girer diye. Tabu bunlar yeni evli, başları hülyalı dışarı çıkıyorlar ama pencereyi kapatmayı falan unutuyorlar. Odaya döndüklerinde odada maymunlar sıçrıyor, atlıyor,  kimisi yatakta yatıyor,  kimisi lambada, çekmeceler açık, kıyafetler maymunların üstünde, sular açılmış içilmiş, buzdolabında o ekstraya giren fıstıklar çukulatalar yenmiş, duvarlara sürülmüş böyle bir manzarayla karşılaşıyorlar. Tabi korkup hemen otel yönetiminden yardım istiyorlar, bir sürü de maymun zararı ödeyip otelden çıkıyorlar. Artık her yeri sıkı sıkı kapayıp, iki kere de kontrol etmeden hiçbir yere gitmiyorlarmış.

Bir keresinde abla-kız dolaşan çok cici iki kişiyle tanıştım. Bundan beş altı sene önce denize girebilecekleri, güneşlenip tembellik yapacakları bir adaya gitmeye karar vermişler. Adaya ana karadan  sürat motoruyla ulaşılabiliyormuş. Bunlar sürat motorundayken adayı  tsunami vurmuş. Bunlar denizde olduğu için kurtulmuşlar. Ama maalesef bir sürü tatsız anıya da sahip olmuşlar. Şimdi asla ada tatili yapmıyorlarmış.

Bir keresinde de tek başına dolaşan bir kızla tanıştım. Kız otobüsten inip on dakikalık bir yürüyüşten sonra kalacağı otele ulaşacakmış. Taksiye binmek istememiş. Fakat o on dakikalık kısa yürüyüş, bilmediği bir yol olunca olmuş 20 dakika, 25 dakika. Sırtında çantası, bir yandan yol yorgunluğu bir yandan açlık adımlarını hızlandırmış. Tabi o sırada bir evi koruyan, üç dobermanla karşılaşmış. Dobermanlar zincirsiz, kıza doğru hızla koşmaya başlamışlar. Kızın dizlerinin bağı çözülmüş bayıldı bayılacakmış. Hafızasında hayal meyal köpek seni kovalarsa koşma ve onun seviyesine çömel diye bir bilgi varmış. Zaten koşacak halde değil, çömelse yüzü parçalanır diye korkuyor. Bir anda içgüdüsel olarak köpeklerle konuşmaya başlıyor. Köpeklerse -ilginç- ses tonuyla bir bir sakinleşip uzaklaşıyorlar. Kız derhal bir taksi çağırıp otele gidiyor. Bir daha da her yere kapıya teslim şeklinde gidiyor.

Bu sefer orta yaşlı bir çift tur programındalar. Her şehirde bir gün duran, yorucu bir tur. Ama çok şanslılar. Uğradıkları şehirlerin birinde karnavala denk geliyorlar. Şapkalar alınıyor. Yüzler boyanıyor. Her yerde dans ve müzik var. Sokaklar da inanılmaz bir coşku ve eğlence yaşanıyor. Bu ortamın bir parçası olup, inanılmaz bir gün yaşıyorlar. Bundan sonra da nerede ne zaman böyle kutlama var ona göre gidiyorlar.

Bu anıların sonu gelmez. O yüzden artık burada kesiyorum.  Bana en çok sorulan soruya cevap vererek yazıyı bitiriyorum.

Bana en çok sorulan soru şu ;yollarda dolaşırken ‘insanların sana zarar vermesinden korkmuyor musun’ diyorlar. Ben de her seferinde şu cevabı veriyorum… Eğer karşınızdaki insana sevgiyle davranır, gönlünü alırsanız, yaralarını sararsanız size elinden gelen en iyi şekilde davranacaktır. Her şeyin tek ilacı sadece birbirimizi sevmek ve kendimizi sevmekten geçiyor diyorum. Bilmiyorum siz ne diyorsunuz  ???

Sağlıcakla,

Anette İnselberg

Bozcaada’ya ilk olarak yelken yarışı sırasında uğramış, üzümlerinden bol bol yemiş ve harika bir kahvaltı sonrası adadan ayrılmak zorunda kalmıştım. Daha sonra adanın yerlisi ressam Cemil Onay eşiyle beni davet etmiş, ben de bu fırsatın üstüne “hoooppp” diye atlamış, birkaç gün adanın tadını çıkarmış ve gezme noktalarını öğrenmiştim. Ama benim için en iz bırakıcı olan arkadaşlarımla beraber gittiğim üçüncü seferim oldu. Bir de adayı biliyorum beni takip eden diyen lider havam çok da hoşuma gitti.

Feribottan iner inmez köşede birkaç yüzyıllık çınar ağacının altında kurulmuş olan Çınaraltı Cafe’de soluklandık. Ben adaçayı arkadaşlar da çınar yaprağının üstüne konmuş sakızlı türk kahvelerini yudumlarken ben gidilecek plajları ve gün batımı programını ilan ediyordum bile.

Kahveler bitince Adabacchus hotele doğru yollandık. Şunu söylemeliyim ki otele bayıldım. Her odanın yanındaki küçük balkonu, yeşiller içindeki bahçesi, köpekleri ve güler yüzlü çalışanlarıyla benden tam puan aldılar. Otelde üstümüzü değiştirip plaj keşfimize başladık. Öncelikle çok turistik olan Ayazma plajına gittik. Allah’ım o kum, o denizin rengi ne güzel. Suyun soğuk olması beni sadece seyirci yapacak olsa da kahraman arkadaşlarım denize girmeyi başardılar. Onları bir kez daha gönülden tebrik ediyorum. Suya girip acıkanlarla beraber Faik’in Yeri’ne doğru yollandık. Deniz ürünleri yeme canavarı olan ben masamıza gelen kalamar, karides, midye ve benzeri her şeyi dakikasına süpürüp masanın oburu ilan edildim.

Denizin ve yemeğin tadını çıkardıktan sonra hemen yandaki Habbale plajına geçtik. Burası daha sakin ve kafa dinlemeye elverişli olduğundan ben günlük tai-chi ve meditasyon egzersizlerimi tamamlarken, arkadaşlar da getirdikleri kitaplarını keyifle okumaya başladılar. Tabi biz yerimizde durur muyuz, sakinlik bizim neyimize. Yanında şnorkellerini getirenler “hadi akvaryum plajına” diye tutturunca yeniden yola koyuluverdik. Benim bu suya girmem imkansız olduğundan (soğuk olmasından dolayı) giren arkadaşlara bir kez daha hayranlıkla baktım. Denizin altındaki zenginlikten bir hayli keyif alan arkadaşlarsa sudan çıkmak bilmediler. Neyse sonunda yorulup acıktılar da akşam için otelimize döndük.

Akşam methini duyduğumuz Battı Balık meyhanesine gittik. Ahtapot beğendi, levrek marin, asma yaprağına sarılmış sardalye derken ben girit ezmesine bayıldım. Tarifi aldım ama daha yapmak kısmet olmadı. Sakızlı kahvelerimizi içip otelin yolunu tutuk. Sabah Adabacchus otelin meşhur kahvaltısıyla güne başladık, arkasından merkeze inip Çiçek pastanesinde karadut ve sakızlı dondurma yedik. İsteyen ise sakızlı muhallebi yedi (güneye inince sakızlı şey yemeyeni dövüyorlar gibi bir durum oluyor). Sonra da daracık sokaklarda gezinmeye başladık. Sanat galerileri, takıcılar, incik boncukçular, çiçeklerle bezenmiş evler, kapı eşiklerindeki teyzelerle sohbet derken günü yarıladık. Çınaraltı Cake’nin solunda Ada Cafe’de ahtapot mücver yiyip, yanında da adaya özgü eşsiz bir lezzet olan gelincik şurubunu yudumladıktan sonra yan yana dizili sokak tezgahlarına yollandık. Bir üzüm canavarı olarak sandıktan taşan üzümlerden bayağı bir aldım.

Arkadaşlar adaya özgü domates reçeli, kekik ve kekik balı aldılar. El yapımı ürünler, buzdolabı süsleri, doğal taşlar, çantalar satan tezgahlarda keyifle gezindik. Sonra da adanın simgesi haline gelmiş kaleyi gezmeye gittik. Kale dışardan inanılmaz heybetli ve her açıdan fotoğraf çekmek istiyorsunuz ama içi bomboş. Çabucak dışarı çıkıp o heybete kavuşmayı tercih ettik. Sırada adanın manastırına gitme vakti geldiğinden arabalara atlayıp yola düştük. Aslında adada bisiklet de kiralanıyor ama hem bacak kaslarımıza güvenemediğimizden, hem ada çok inişli çıkışlı olduğundan arabayı tercih ettik.

Ayazma Manastırı 8 yaşlı çınar ağacıyla süslenmiş büyük bir bahçenin içinde ve de alt kısmında küçük bir dilek mağarası var. Ben hemen küçük mağaraya koştum. Mağarada taşlardan yapılmış ev ve araba dilekleri bayağı fazlaydı. Ben de dileklerimi dileyip, püfür püfür eden bahçeye çıktım.

Ada boğaz çıkışında olduğundan her daim ve her yerde estiğinden insana başta bir fenalık gelse de bir süre sonra alışıyor. Buradan da gün batımını izlemek için rüzgar güllerinin oraya gidiyoruz. Minibüslerle akın akın turistlerin geldiği tepede kendimize dizilecek bir yer bulup yerleşiyoruz. Biraz erken geldiğimizden bekliyoruz ama kalabalık bizi eğlendiriyor. Köpekleriyle gelen, şarabını içen, çikolatasını kemiren bi sürü insanla beraberiz. Güneş yavaş yavaş denize doğru alçalmaya başlıyor ve gök kırmızı, turuncu, sarı, laciver, mor bir renk cümbüşüne dönüşüyor. Hepimiz hayranlıkla seyrediyoruz.

Güneş iyice batıp biz gölge gibi gözükmeye başlayınca, bir sürü eğlenceli fotoğraf çekiyoruz. Arkasından yemek için marinaya iniyoruz ve rastgele seçtiğimiz bir balıkçıda hayatımda ilk defa yediğim dülger tava siparişi veriyoruz. Ben bu balığa bayıldım size de mutlaka tavsiye ederim. Lezzeti kalkanı andırıyor ama değil, derim ki yiyin yorumunuzu siz yapın. Ertesi gün oteldeki teyzenin güzel kahvaltısının ardından adadan ayrılmak üzere feribota doğru yollanıyoruz. Geldiğimizde oturduğumuz Çınaraltı’nda bir güle güle çayı içip, rüzgardan sersemlemiş ama adaya hayran kalmış bir şekilde ayrılıyoruz. Bakalım bu güzel adaya dördüncü gelişim ne zaman olacak diye düşünerek feribotta adanın kalesini seyre dalıyorum. Sağlıcakla..

ANETTE INSELBERG