ZAMAZİNGO

Bazı dönemler olur nereye elinizi atsanız kurur, ne yöne dönseniz kapılar kapanır, yolun ucundaki ışığı görmek mümkün değildir.

Arkadaşlarla takışılır, eşle ayrılayım mı ayrılmayayım mı diye düşünülür, çocuklar kendi alemlerinde yaşar, akrabalardan kime ne anlatsam diye düşünürsün, kime dayanacağını bilemezsin.

İş, para fanidir ama gereklidir, sıkıcıdır, yetmiyordur, yeni ve daha iyi iş kim kaybetmiş ki ben bulucam modunda moraller bozuktur.

Sağlık eh yıllar geçtikçe, araba gibi sağında solunda başlar arızalar, buna da şükür deyip yola devam edilir.

Ne istediysen olmamıştır, anlamazsın bir türlü nedenini.

İşte tam o anda, o karamsarlığın en dip noktasında yalnız olmadığımızı, her zaman mucizevi enerjiyle çevrili olduğumuzu hatırlamalıyız. Allah’ın her zaman yanımızda olduğunu bilmeli ve ondan yardım istemeliyiz.

Biz bu dünyada misafir değil miyiz, misafir de umduğunu değil bulduğunu yemez mi. O zaman nasibimiz bu deyip kabullenelim başımıza ne geldiyse. Ne yapalım deyip kabullenelim.

Bu yaşadıklarımız belki testtir, belki karmadan dolayı bunu hak etmişizdir, belki büyük konuşmuşuzdur, neyse ne başımıza her geleni kabul etmeliyiz. Ardından Allah’a sığınıp bize yeni ve güzel kapılar açması için dua etmeliyiz. Bakış açımızı değiştirip neler olduğuna değil, neler yapacağımıza bakmalıyız.

Eminim ki en kısa zamanda ya da vakti geldiğinde o çıkış yolu kendiliğinden açılacaktır. Umutsuzluğa kapılmayın ve şükürü elden bırakmayın.

Sağlıcakla,

Anette İnselberg