ZAMAZİNGO

Yaz ayları geldi mi beni de hafiften bir heyecan basmaya başlar. “Yaşasın Alaçatı’ya gitme vakti geliyor” diye. Yalnız o yapış yapış en kalabalık günleri değil de ya yaz girişini ya yaz çıkışını tercih ederim. Alaçatı’ya varır varmaz şehrin kıyafetlerini üstümden çıkarır uçuş uçuş elbiselerimi, şortlarımı giyiveririm.  Begonville süslenmiş dar sokaklarda gezinir, butiklerde dolanır arkasından da meydana gider, köşedeki caféye kurulurum. Gelsin sakızlı kahve, gitsin sakızlı muhallebi derken, gelen geçene bakarak saatleri devirmiş olurum.

Akşam yemeği için Alaçatı Port’ta Ferdi Baba’nın yerine gider, keyfime bakarım. Masayı mezeyle donatır, yavaş yavaş yerken hem temiz havayı ciğerlerime çekerim hem de marinadaki tekneleri seyrederim. Yemek sonrası ise, gece hayatını çok sevmediğimden, genelde kalmayı tercih ettiğim Kayezta Otel’e gider bahçede çayımı yudumlarken ev sahipleriyle sohbet ederim.

Ertesi gün deniz vakti diyerek on dakika uzaklıktaki Ilıca plajına giderim. Ilıca Alaçatı’nın aksine sakin ve rüzgarsız olur. Kumların üstünde keyfime bakar, ısındığımda da denize girer dalgalarla oyun oynarım. Üstelik buranın suyu da ılık olduğundan denizden hiç çıkasım gelmez. Bir keresinde buraya yakın kaynak suyunun merkezine gitmiştim. Bütün kaynak yaşlıca hanımefendi ve beyefendilerle doluydu. Anca şöyle bir girip çıkıp yerime onlara bırakmıştım.

“Eee Ilıca’ya gelip de Dost Pide’ye gitmemek olmaz” deyip bir kuşbaşılı pide alırım yanında ayranıyla tabi. Bu temiz ve fiyatı uygun mekanda karnımı mutlu ettikten sonra Alaçatı’ya döner İmren pastanesinde sakızlı dondurma yerim. Taş sokaklarda dolaşıp, taş evleri seyrederim, geçici dövme yaptırırım. Arkasından sörf yapanları seyretmek için Alaçatı plajına giderim. Orası çok rüzgarlı olduğundan sersemlerim ama inat yapar ve suyun üstünde yağ gibi kayan sörfçüleri seyrederim.

Sonra methini çok duyduğum ev yemekleri yapan Asma Yaprağı’na gitmek isterim ama rezervasyonum olmadığı için giremem, ben de Kumrucu Hikmet’e gider keyfime bakarım. Ekmeğin gevrekliğinin tadını çıkarırken ekmeğin şeklinin gerçekten kumru kuşunun gövdesine benzeyip benzemediğini düşünürüm ve otelime geri dönerim.

Ertesi gün süper bir kahvaltının ardından biraz sosyetik takılmak için Aya Yorgi koyundaki Babylon’a gitmek isterim ama hep sezon dışı kaldığımdan orasını hiçbir zaman açık yakalayamam ben de Paparazzi’ye giderim. Tıkış tıkış şezlongların arasında kendime bir yer bulurum. Hiç esmeyen bu koyda keyfime bakar, kitabımı okurken çevrede ünlü var mı diye göz ucuyla bakarım (bir kere Pakize Suda’yı gördüm o kadar). Çarşaf gibi denize girer çıkarım.  Buraya özgü tatlı ve sert kavunlarından ısmarlarım. Sonra daralır otelime gider duşumu alırım.

Sokaklarda takı bakarım, yel değirmenlerinin fotoğrafını çekerim. Hediyelik eşya dükkanlarında kendimi kaybederim. Akşam Fethi’nin Yeri denilen salaş balıkçıya gider kafamı dinlerim. Izgara balığımı, ahtapotumu, karidesimi yerim.

Ertesi gün Cumartesi bilirim ki buranın meşhur pazarının olduğu gündür. Kafamdan ne elbiseler alacağımın planlarını yapar mutlu olurum. Sabah erkenden tüm pazarı talan eder rahatlarım. İstanbul’a götürmek için kekik ve adaçayı alırım.

Sonra Çeşme’nin meşhur kalesini gezerim. İçindeki müzeyi inceler bol fotoğraf çekerim. Çevredeki çarşıyı gezer, Çeşme Marina’da denize nazır cafélerden birinde oturur adaçayı içerim. Sahilinde dolandıktan sonra da Dalyan’a uzanır yan yana sıralanmış balıkçılardan en beğendiğim Cevatın Yeri’ne girerim. Kendime bir meze ziyafeti çeker, Alaçatı’ya dönerim. Yine köşedeki caféye oturur geleni geçeni seyrederim, lokmamı yerim. Ertesi günde erkenden İstanbul’a doğru yola çıkarım.

Ah Alaçatı seni çok özledim. Ne olur bu sene de kabul et beni.

Sağlıcakla,

Anette İnselberg