ZAMAZİNGO

GÜVEN
Adamın biri atıyla bir yolculuğa çıkmış. Epey yol aldıktan sonra yol kenarında, bir söğüt ağacının gölgesinde, sarıklı, sakallı, görün…tüsüyle iyi bir insana benzeyen adama rastlamış. Atından inmiş, selam vermiş, biraz dinlenmek amacıyla adamın yanına oturmuş.
Adamın konuşmasın onu çok etkilemiş.” Sohbetine bakılırsa âlim bir adam!” demiş.
Atlı adama, güzel konuşan ve âlime benzettiği adama;
“Yolculuk nereye Derviş!” diye sormuş.
“Senin gittiğin yöne gidiyorum!” demiş.
“İyi ya, birlikte gidelim. Senin atın yok. Ata biraz ben, biraz sen biner yolu yorulmadan tamamlarız.” Demiş.
Adam teklife bayılmış, teşekkür etmiş. Kalkmışlar ayağa, yola çıkmaya hazırlanmışla, önce kendi ata binmek istemiş;
“Uzun süredir yürüyorum, önce ben ata binsem olur mu?” demiş.
Atın sahibi; “Tabi!” demiş. “Buyurun, ata binin!” diyerek atı adama teslim etmiş.
Adam ata biner binmez atı mahmuzlayarak dörtnala oradan uzaklaşmış.
Atın sahibi adamın arkasından şöyle demiş;
“Ata alıp gitmene değil, kalbimde yarattığın güzel insanı öldürdüğüne yanarım!”