Bir eski Türk kasabasında, bir yaşlı derviş varmış. Bu yaşlı derviş, kasaba sokaklarında durmadan dolaşır, boyunada; “Yapan, kendine yapar”! der dururmuş. Bu sözü dilinden hiç eksik etmezmiş. “Yapan, kendine yapar”. O kasabadaki kötü yürekli bir kadın, sık sık evinin önünden, “yapan, kendi…ne yapar”, diye bağırarak geçen bu dervişten tedirgin olmuş, bıkmış. – “Neden yapan, kendine yapsın? Hele şu aptal dervişin aklını başına getireyim de görsün”. Diyerek bir düzen kurmuş. Ev fırınında pişirdiği taze ekmeğin arasına, ağulu peynir doldurmuş. Derviş, her günkü gibi o gün de; –“Yapan, kendine yapar”!
Diye söylenerek kasaba sokaklarında dolaşırken, o kadının evinin önüne gelince kadın, dervişi çevirip; –“Derviş baba, senin için taze yufka ekmeği yaptım. İçine yağlı peynir dürdüm. Al da, bir güzel ye, karnını doyur”! demiş. Derviş: –“Sağolasın bacım, acıkınca yerim”! Diyerek dürümü almış, torbasına koymuş. Yine “yapan, kendine yapar”, diye söylene söylene yoluna gitmiş. Bir zaman yürüyüp yorulunca, öğle sıcağında bir çay kıyısına çöküp, söğüt gölgesinin serinliğine uzanmış. O sırada tozlu yoldan yorgun argın gelen bir delikanlı yanına sokulup: –“Merhaba! Derviş Baba”, demiş. –“Merhaba oğul! Nerden gelip nereye gidersin?” diye sormuş. Dinlenmek için dervişin yanına, gölgeye oturan delikanlı: — “Askerdim. Terhis oldum, evime dönüyorum. Kasabaya daha epey var. Karnımda öyle acıktı ki”! demiş. İyi yürekli derviş, torbasındaki peynir dürülü yufkayı ansıyarak, hemen dürümü çıkartıp delikanlıya uzatmış.
–“Kime niyet, kime kısmet. Al ye oğul”! demiş. Dürümü yiyen delikanlı, karnı doyup dinlendikten sonra, yola düzülmüş. Kasabanın yolunu tutmuş. Gel gelelim, ağulu dürümü yediğinden, yolda karnı ağrımaya başlamış. Çok kötü sancılanmış. Gittikçe sancısı, ağrısı artmış. Kasabaya dek zor gelebilmiş. Kasabaya giripde, sürünerek evinin kapısına gelince, kapı eşiğine düşüp can vermiş. Evden çıkan kadın, bir de ne görsün; askerden dönen oğlu ölmüş, kapı önüne yığılmamış mı? Zehirlenip ölen delikanlının annesi, ağulu peyniri yufkaya dürüp veren kadınmış.
Bu olaylardan bilgisiz derviş, akşama doğru kasabaya dönmüş. Yine –“Yapan, kendine yapar”! Diye söylenerek kasabanın sokaklarından, kendisine ağulu dürümü veren kadının evi önünden geçmiş, gitmiş.
Not: Emekli bir Yunanlı öğretmen ki, bu öğretmen, Anadolu’dan göçen bir Rum ailesinin oğludur. Atina’da, esir Mehmet Ali’ye, Türk masal analarınca anlatılan bu masalı, anlatmıştı. Ve bu masal, Aziz Nesin’in Borçlu Olduklarımız adlı çocuk öykü kitabından aktarılmıştır.
Kendine güven! Sen bu dünyaya gelirken, sana güvenen bir mertebe var belli ki, çünkü sana bu yolculuğunda, bir can ve bir ruh emanet edilmiş!
Bir dağ hayal et…
Her ne olursa olsun daha fazla şeye sahip olmanın mutluluk getireceği hissi doğru bir his değildir.
Can annesini akşam yemeğine davet etmiş. Annesi yemek sırasında oğlunun ev arkadaşının ne kadar çekici olduğunu düşünmeden edememiş. Sorduğunda oğlundan, “Anneciğim Ayşe ile aramızda inan hiçbir şey yok. Biz sadece ev arkadaşıyız?” cevabını almış.
Hepimizin içinde bir çocuk yaşıyor. Çocukluğunu yaşayanlar da o esnada olgun biri gibi davranmayı tercih edenler de en sevdikleri anılarını o çocuğa hediye ediyorlar. Sonra o çocuk, en çok da kendimizi kalbimize teslim ettiğimiz zamanlarda ortaya çıkıyor. Aklı bertaraf edip hislerimizle karar vermeye ya da onların istediği gibi davranmaya başladığımızda etraftakiler sızlanıyorlar: “Çocuk musun sen?” Tabii ki evet, hepimiz biraz çocuğuz. Peki o çocuk kaç yaşında? İçinizdeki çocuğa söyleyin bu ve benzeri testleri ciddiye almasın, bu testlerin bilimle herhangi bir alakası yoktur.
Neyi arıyorsan sen o’sun der mevlana
Güzel bir gülü,
Kendini yorgun hissetsen bile,
eski bir mantosu,
ZAMAZİNGO 