ZAMAZİNGO

 

 

Beş yaşında idim.

Rahmetli babaannem pirinç ayıklıyordu.

Bir tane yere düştü.

Babaannem eğildi,  aramaya başladı.

Sağa bakıyor, sola bakıyor, bulmaya çalışıyordu .

Çocukluk iste,

-Aman babaanne dedim.

– Bir pirinç tanesi için bu kadar caba harcamaya, yorulmaya değer mi?

Rahmetli ilk defa sertleşti bana karşı, öfkeyle doğruldu.

-Sen oturduğun yerden ahkâm kesiyorsun, ‘ dedi.

– Hiç pirinç üretilirken gördün mü? İnsanlar ne kadar zorluk çekiyorlar.

Bir pirinç tanesinde kaç insanin göz nuru, alın teri, emeği, çilesi var

biliyor musun?’

Utancımdan kıpkırmızı olmuştum.

Aradan yıllar geçti.

Hukuk Fakültesinde öğrenciyim.

Alain’in proposlarini okuyorum.

Birden irkildim.

Babaannemi hatırladım.

Alain, bir insan yerde bir iğne görüp de eğilip almazsa, bütün uygarlığa

karşı ihanet etmiş olur diyordu.

İlave ediyordu.  Bir iğnenin üretiminde binlerce insanin alın  teri,
göz

nuru, el emeği vardır diyordu.

On dokuz yıl evveldi.

Stockholm’e gitmiştim. Bir otele indim.  Geceydi. Sabahleyin, traş olmak

için lavaboya gittiğimde, aynanın yanında ilginç bir not gördüm.

‘Lütfen traştan sonra jiletinizi çöpe atmayın,  yanda bir kutu var oraya

bırakın, bir tek jiletle dahi olsa, İsveç  çelik sanayisine yardımcı olun’

diyordu.

Doğrusu hayretler içinde kaldım.

Çocukluğumdan beri çelik eşya denince akla İsveç çeliği gelir.

Birçok eşya üzerinde’ İsveç çeliğinden yapılmıştır’ diye yazardı.

İste o ülke, kullanılmış bir tek ufacık  jiletin bile çöpe gitmesini

istemiyor, ona sahip çıkıyor, gelen turistlere rica yollu uyarıda

bulunuyordu.

İsviçre’de zaman zaman, belli periyotlarda radyolar, televizyonlar bir

haberi duyurur.

‘Şu tarihte, su saatte, adamlarımız gelecek.  Siz lütfen hazırlığınızı

yapın. Okumadığınız, ilgilenmediğiniz, kullanmadığınız ne kadar kitap,

dergi, gazete

varsa,  kâğıt, ambalaj, kutu varsa, velev ki, bir ilaç prospektüsü dahi

olsa,  kapının önüne koyun. İsviçre’nin kalkınmasına yardımcı olun. Fazla

ağaç ziyanına engel olun.’

Japonlar son derece sade, basit, yalın mütevazı yasayan insanlardır.

Evlerini mobilya ile eşya ile dolduranlar Japonlara göre ruhen tekamül

edememiş,

hayatın manasını anlayamamış, zavallı kimselerdir..

Böyleleriyle; evini mezat salonuna çevirmiş zavallı, diye eğlenirler.

Bir insanin gösteriş için eşyanın esiri olması ne kadar acıdır.

Vaktiyle Japon ekonomisi darboğazdan geçiyor. İç borçlar, dış borçlar

gırtlağı aşıyor.

Zamanın başbakanı meclisi toplar.  Kürsüye çıkar.

Durumu olanca açıklığı ve tehlikeleri ile anlatır ve;

-Şu andan itibaren der,

-Tanrı şahidim olsun ki, Japonların iç ve dış borçları son kuruşuna kadar

ödenmeden, pirinçten başka bir şey yemeyeceğim.

-Şu üstümdeki elbiseden başka elbise giymeyeceğim.

Dediklerini yapar, en üstten en alta bir israftan kaçınma kampanyası

açılır.

Japonya bütün borçlarını öder. Bu durumun toplumun  bütün kesimlerini, tek

istisna olmadan  kapsadığını söylemeye gerek yok.

Geçenlerde Japon imparatorunun sarayını gördüm.

Yarabbim, ne kadar sade, ne kadar mütevazı, ne kadar gösterişten uzak…

*Gerekmediği halde elektriği yakmakla,  suyu kapamadan bos yere akıtmakta,

gece  çamurlu ayakkabılarımızı temizlemeden yatmakla,

yemek yediğimiz kapları yıkamadan bırakmakla biz de zalimler sınıfına

geçmiyor

muyuz?

*Hayat çok ince, akil almaz incelikte ipliklerle örülmüştür.

Her şey o kadar birbirine bağlıdır ki,

İlk okul okuma kitabımızdaki bir sözü hiç unutmadım.

Bir mıh bir nalı kurtarır.

Bir nal bir atı, bir at bir komutanı,

Bir komutan bir orduyu,

Bir ordu bir ülkeyi kurtarır diyordu..

Maddi durumumuz ne olursa olsun, ister zengin olalım ister fakir,

hepimiz çok dikkatli olmak zorundayız.

Burada parayı da, maddiyatı da aşan büyük bir edep ve incelik vardır.