ZAMAZİNGO

Hayatım boyunca hiç savaşmadım ben,ama hiç.Ne istediklerimi almak için,ne kendim için,ne sevdiklerim için,ne hayatın bana vermedikleri için,ne de haksılığa uğradığım için.Gücüm olmadığından değil tercih etmediğimden.Ben tercihimi direnmekten yana kullandım çünkü savaşın hiç bir getirisi olmadığna inanıyorum.Savaşta kazanan yok sadece kaybedilenler var,geride kalıp hatırlanan tek şey onlar hep bunu gördüm.Tarih tekerürden ibaret o yüzden zamanlada savaşmanın bir manası olmadığnı gördüm.Zamanla birlikte akabilrsin yapabileceğin en iyi şey budur.

Savaşa giren herkes en başında kaybediyor bence.Fiziksel savaştanda bahsediyorum burda psikolojik olandanda.Hayatın bana verdikleri yada vermedikleriyle savaşmak yerine uyumlanmaya çalışıyorum.Bazılarının şeklini değiştiriyorum,bazılarınınsa yönünü.Bazen de onlar beni değiştiriyor kimi zaman birşeyler katıyor bana kimi zaman alıyor bir şekilde orta yol bulunuyor yani hayatla anlicaginiz ama savaşarak değil zamanla.Zaman olgusunu tam kavrayabilmiş değilim henüz hangi vaktin neye ait olduğnu,kimi temsil ettiğni veya ne getireceğini bilemiyorum çoğu zaman.

Geç kaldığım oluyor,aceleden erken gittigim oluyor yada heycandan bekleyemediğim oluyor bunlardan herhangi biri bir hataya yol açtığında duruyorum,bekliyorum,anlamaya çalışıyorum neyi zamansız yaptığımı.Hayatın bize getirdikleri yada götürdükleri aslında tamamen bizim seçimlerimizden ve zamanımızı nasıl kullandığmızdan ibaret o yüzden diyorum ya savaşmadım ben hic diye çünkü savaş sadece zaman kaybı.Ne getirileni geri götürebilir, nede götürüleni geri verebilir savaş.Tüm bu anlatıklarımdan sanmayınki tepkisiz yada suskun kalıyorum hayatın haksızlıklarına adiliklerine karşı dedim ya tercih meselesi diye bunlara direnmeyi tercih ediyorum hayatın genel akışında bu defektleri düzeltebilmek için,kalıcı çözüm için yani.

Devletin yaptığı haksızlığa direniyorum halkın hakettiği refahın sağlanmasını taleb ediyorum,sevdiklermi hayatımdan çıkarmamak için direniyorum ama kimseyide zaptetmiyorum,mutsuzluga karşı direniyorum,kötülüğe karşı direniyorum daha milyonlarca sey yazabilirim şu hayatta direndiğim ama hepsinide aynı zamnda seviyorum.Sevmek yapabiliceğimiz en büyük hareket bu hayatta sevmek saymak ve kabullenmek hayatımı bu olgu üzerinde şekillendirmeye çalışıyorum çünkü biliyorum ki bi gün aydınlığa kavuşulcaksa şayet bu sadece sevgiyle,aşkla,ışıkla olucak.Hayatın size verdiği acılarıda sevmeniz lazım güzelliği iyiyi sevmek kolay,zoru başarmak lazım bence

.Gelen zorluğuda acıyıda dedim ya şeklini değiştiriyorum yönünü değiştiyorum bi şeklide kabulleniyorum diye,işte kabullenirken sevmekte lazım anlamaya çalışmakta lazımki bize bir geri dönüşü olsun tüm bu yaşananların zamana hak ettiği değeri verelim çünkü elimzde ondan çok az var ve çok çabuk geçiyor.Savaşmaya en yakın olduğum şey sanırım kendi içimdeki nefsim.Onunla bile savaşmıyorum aslında onuda sevmeye anlamaya ve sivri kenarlarını törpülemeye çalışıyorum hayatımda.Ben büyüyüp olgunlaştıkça o küçülüp çocuksulaşsın istiyorum içimde.Bir çok tercihimde isteğimde hemen kendini öne atıp bas bas bağrıyor içimde eskiden ayırt edemezdim onu iç sesim sanar dilerdim savaşmaya yakın şeylere sebebiyet verirdim şimdiye artık tanıyoruz birbirmizi seviyoruzda hatta o yüzden artık O o kadar bağırmıyor işte dedim ya bende savaşmıyorum direniyorum,seviyorum,kabulleniyorum ve TEŞEKKÜR ediyorum hayatımdaki herşeye,herkese ❤️ Gülşen.Bahadır