Zamanın birinde; çok sevdiğim kadın arkadaşlarımın biriyle bir saat falan telefonda konuşmuştuk, sonuçta kelimeleriz de bitmişti ama biz telefonu hala kapatmak istemiyorduk.

Ben öyle sessizce durmaya başladım, hiç bir konu açmadan, sadece karşımda olan kişinin orada olduğunun bilgisiyle, zevkiyle, hatta kalarak. Kız arakadaşım; ”Anette ne güzel sen sessiz durabiliyorsun” demişti.” Ben de evet tabi ki sessiz kalırım, ne oldu ki ”diye sorduğumda? ”Bunu ilk defa senle yapabildim” demişti…
Ne alakaysa bugün aklıma düştü işte…

Birlikte sessizliğin huzurunu paylaşabileceğimiz insanlarla yollarımızın karşılaşmasına niyet ediyorum…

Sağlıcakla,

Anette İnselberg