ZAMAZİNGO

SU, kendine sırdaş arıyordu

-Önce buluta verdi sırrını.

-Ağır geldi sır buluta.

-Sağanak sağanak döktü suyun tüm sırlarını.

-Sonra göle gitti su.

-Ona anlattı derdini….

-Bu arada bulut suyun sırrını tekrar tekrar yağmur yapıp, dolu yapıp, kar yapıp savurduğu için , zaman zaman taşıyordu göl ve suyun sırrı iyice açığa çıkıyordu. -Sonra nehre ulaştı suyun sırrı.

-Nehir aldı suyun sırrını çekti gitti.

-Dereye verdi.

-Dere biraz daha yavaş olsa da nehirden , O da götürdü suyun sırrını bir başka bilinmeze..

-Çağlayanlar, şelaleler ,akarsular..

-Hepsi kayboluyordu bir anda.

-Sonra bir gün su takip etti dereyi.

-Dereye, okyanusa kavuşunca fark etti su, bütün sırlarının akarsularla, çağlayanlarla, ırmaklarla… okyanusa taşındığını.

-Karar verdi su. Sırrını okyanusa verecekti.

– Öyle de yaptı zaten. Tüm sırlarını okyanusa verdi. –

Artık suyun sırrını okyanustan başkası bilmiyordu.
-Ne taştı okyanus, ne bir başkasına taşıdı suyun sırrını, ne de kurudu….
-Geçen karşılaştık suyla.

-Bir bardaktaydı. –

-Suskundu.
-Çok uğraştım konuşturamadım.
-Ben, tam giderken ” Dur !” dedi ..su.
-Durdum!
” Okyanus yürekli dostlar bulmadan sakın konuşma!

Taşıyamazlar ,kaldıramazlar senin yükünü, canını yakarlar, utandırırlar….” dedi.. —sevgiyle kalın..