ZAMAZİNGO

Arkadaşlar Heybeliada’ya gidelim dediğinde duraksadım ve hemen muhalefete geçtim. ‘’Ada denilince Büyükada’ya gidilmeli bunun konuşulacak bir tarafı olduğunu bile düşünmem’’ dedim. E ne de olsa çocukluğum orada geçmiş. Hatıralarım dört bir yana saçılmış.

Arkadaşlar atıldılar: ’’İşte neymiş efendim değişiklik iyiymiş, Heybeliada daha huzurluymuş, beğenmezsem bir dahaki sefere de Büyükada’ya gidilirmiş dediler dediler’’ ve kendimi Heybeliada’ya giden katamaran’da buldurdular…

Adaya ayak basar basmaz önce bitki çayı içmek ve çörek otlu börek yemek için onların bildiği kafeye doğru gittik. Kafe’de otururken adanın temiz havası, kuşların cıvıltısı, yanımdan geçen at arabası, bisikletin zil sesi, martı çığlığı yavaş yavaş beni şehrin karmaşasından uzaklaştırmaya başladı. E hadi dedik oturmaya mı geldik ve çamların arasında yürüyüş yapmaya başladık. Bayağı turlaya turlaya, dura dinlene, eski evlere baka baka, birbirimize çocukluk anılarımızı anlata anlata yürüdük. Ve nihayetinde o çam kokusu, etrafa serpişmiş papatyalar bana bir mutluluk hissi vermeye başladı. Ve ada kahkahalarımla çınlamaya başladı…

Sonra gene acıktık, mangal mı yapsak, sahilde meze mi yapsak dedik ve meze kazandı… Deniz kenarında teyzenin yemeklerini elcikleriyle yaptığı bir lokantaya kurulduk. Hayatımda ilk kez enginar içli dolması yedim. Birkaç değişik meze daha verdi. Valla teyze patentini almalı, hem lezzetli hem görülmemişti…

Sonra yemekleri sindirmek için, çiçeklerin ve ağaçların arasında bir yürüyüş daha yaptık ve dönüş saatini beklemek üzere sahile indik. Hadi dedik bir tavla turnuvası şimdi iyi gider. Bir elim de açık çayım diğer elimde zarım başladım oynamaya… Saya saya rakibimi bıktırdığım için de masadan hiç kalkmadım, geleni gideni yendimJ

Katamaranın saati gelince de yanaklarım güneşten yanmış, bacaklarım yürüyüşten hafif yorgun, midem yemeklerden pek mutlu bir şekilde eve döndümJ)

Yazının özü: Heybeliada’ya gidin…

Sağlıcakla,

Anette Inselberg