“Sevgili Günlük;
Bugün hayatımda korkmadığım kadar çok korktum. Şimdi sana, apartmanın önündeki boş araziden yazıyorum. Bu gece burada yatacağız.
Gece anneannem sarsarak uyandırdı beni. Işıklar yanmıyordu. Ağabeyim sağa sola koşuyor, hadi çıkalım diye bağırıyordu. Birçok eşya yerdeydi. Pencereden gözüken Marmara Denizi’ne baktığımda, çok korktum. Denizin üstü aydınlıktı ve pembe bulutlar kaplamıştı. En sonunda dışarıdaki boş araziye çıktık. Sokaktaki tüm apartmanlardan inenler oradaydı. Çok kalabalıktı. Kimi iç çamaşırlarıyla, kimi bulduğunu üstüne geçirmiş bir şekilde dışarı atmıştı kendini. Anneanneme bir sandalye gelmiş, ona oturuyordu. Bende ona sarıldım ve kucağına oturdum. Neler olduğuna dair hiçbir şey anlamadım. Anneannem “Zelzele” diyordu. O neydi ki?”