ZAMAZİNGO

Çünkü Siddhartha acıyı tadarsa ruhuna yönelecektir. Bu plana göre Siddhartha’nın hayatını önceden planlarlar. Bu plan Siddhartha 29 yaşına gelene kadar sürmelidir der bilgeler krala. Böylece kral baba 20’li yaşlarına kadar Siddhartha ( gelecekteki Buddha) için izole bir dünya yaratır gerçekten de. Bu dünyada yaşlı yok, ölüm yok, acı yok. Her şey renkli ve güzel gözüküyor çünkü insanlar yaşlandıkça saraydan uzaklaştırılıyor. Hastalandıkça terk ediliyor. Güzel kadınlar ve yakışıklı erkekler sarayın içinde dolaştırılıyor. Yaşlandıklarında ise gönderiliyorlar. Bu yöntem ile gelecekteki Buddha’nın gerçek dünya ile bağı koparılıyor. Ancak Sidhartha’nın hayatına onu çok kıskanan bir kuzen giriyor bir gün. Bu kuzen ise bir dizi olayın başlamasına sebep veriyor. Aynı kötülüğün iyiliği çağırdığı gibi bir ilişki yumağı içindeler kuzeni ve Siddhartha. Peki neden? Bir bakalım dilerseniz …

Çünkü kuzeni Buddha’nın sevdiği kızı acımasızca ve kıskançlık duygusu ile öldürüyor. Buddha 19 yaşında ilk defa acı ile karşılaşıyor. Bu acı onun dönüşümünün başlangıcı oluyor. Zaten yüksek bir potansiyel ile doğmuş olan Budhha’nın gözünün önündeki sahte sahne kalkmaya başlıyor. 9-10 yıl süren kararsızlık bir dönemi yaşıyor. 29 yaşına bastığında arkasında çocuğunu ve karısını bırakarak saraydan ayrılıyor. Sarayı terk ediş amacı zihnini rahatsız eden ‘ O ‘ gerçeği bulmak ve aydınlanmak! Hindistanda gerçeği aramak ve aydınlanmak için münzevi hayatına çekilmek geleneksel bir durum. Kişi bu uğurda ailesini terk ettiği, yollara düştüğü için dilenmesi de normal karşılanıyor. Bu bir gelenek. Halk münzevilerle karşılaşınca onlara yardım ediyor. Bu da geleneğin bir parçası. Prensin artık dilenecek olması prensesi çok üzüyor ama yine de yola çıkıyor prens. Prensesin onun için üzülmesinin tüm ağırlığına rağmen, aydınlanma çağrısı ağır basıyor. Gözyaşlarının hükmettiği bir ayrılık seramonisinden sonra saraydan dışarı ilk adımını atıyor Siddhartha. Adımını saraydan attığı andan itibaren geri dönene kadar, yani toplam 5 yıl boyunca aydınlanma yolundaki macerası her gün yeni insanlara, derslere, öğretilere, üstadlara ve öğrencilere gebe devam ediyor.

5. yılın sonunda tam pes etmekte iken mucizevi bir olay yaşanıyor. İşte bu noktaya kadar binlerce yıldır anlatılan ve yazılan tüm hikayeler genellikle bu şekilde akıyor ama aydınlanma anı ile ilgili binlerce efsane var. Ben sizinle sadece bir tanesini paylaşacağım. İkinci bölüm; Aydınlanma Anı Bir hikayeye göre Buddha, bir ağacın altında Samadhi meditasyonuna geçiyor. Yani bilincini evren içinde istediği alana gönderebildiği meditasyon boyutuna. Çok uzun süre bu halde kalıyor ve dış dünyada hareketsizlikten kasları erime noktasına geliyor. İç dünyasında ise Budhha ilk önce cehenneme gidiyor. Onu içeri almak istemiyorlar. İçeri girmek için ısrar ediyor ve giriyor. Cehennemin en alt katmanlarına kadar ulaşıyor ve en ağır işkenceleri kendi rızası ile çekiyor. Kendi rızası ile de cehennemden ayrılıyor. Ayrılırken.Yapabileceğiniz ancak bu kadar mı diye soruyor? Budhha acıyı alt ediyor. Bu sefer de cennete yöneliyor. Cennete kolayca kabul ediliyor. İçerdeki konforu tadıyor. Ve ayrılıyor. Beni baştan çıkarmak için sunduğunuz bu kadar mı diye soruyor? Yine ayrılırken.

Budhha’nın zihni cennetin vaadlerine kapılıp kaybolmuyor. Bu yolculuktan sonra dünyaya iniyor. Bilincini açıyor. İndiğinde susuzluktan çatlamış dudaklar, çocuk kadar kalmış bir beden ile karşılaşıyor. Kendi bedeni. Yardım ediyorlar. Bedenini iyleştirmek için dinleniyor. Zaman akıyor, dünyaya yeniden uyum sağlıyor. Derken artık daha farklı olduğunu fark ediyor. Maddeyi eğip bükebiliyor, düşündüğünü o anda gerçekleştiriyor, düşünceleri okuyor ve onlarla akıyor. Savaşların içinden geçip, savaşı durdurabiliyor. Azılı bir katil ile konuşarak onun acılarını hafifletebiliyor. Budhha sanki rüyada gibi ne düşünürse o senaryoyu kurup, senaryoyu ise gerçek hayatta yönetebiliyor. Bizim gözümüzle gerçek dünya, onun gözü ile illüzyon.