ZAMAZİNGO

Yaşadığım süre boyunca hep MERHAMETİMİN  arkasından yürüdüm, beklentilerimi arkada  BIRAKTIM. Kimseden bir şey BEKLEMEDİM, doğrusu  bu …sanıyordum çünkü.

Yaşadıklarımı yaşayamadıklarımı İÇİMDE sakladım, SUSTUM  bastırdım olsun dedim İNSANLIK bende kalsın.
Verdim, hep VERDİM karşılığını alıp alamadığıma  BAKMADAN, aslında güçlü olmak değildi istediğim,
ama olmak ZORUNDAYDIM ve oldum……
Kendimi hep ERTELEDİM. Kimsenin beni  anlamadığını bildiğim halde hayatıma girenleri bana  verilmiş KUTSAL bir görev olarak gördüm. Herkesi  mutlu etmek zorundayım ZANNETTİM. Benimde  mutlu olmam gerektiğini UNUTMUŞUM.. Görevim
neyse en iyisini yapmalıydım ki VİCDANIM rahat  etmeliydi. Birilerinin de bana karşı GÖREVLERİ
olduğunu hiçe saymışım oysa…
NE YAZIK Kİ; Karşımdakilerin EKSİKLERİNİ tamamlamaya çalışırken, onların HATALARINI  görmeye vaktim kalmamış SANKİ. Beni ÜZMELERİNE  bakmadan, karşılığında ne ALDIĞIMA ne hissettiğime  ALDIRIŞ etmeden hep VERDİM..
Kendimi nasılda UNUTMUŞUM.. unutturmuşlar  aslında. PARAMPARÇA olmuş KALBİME, doğruları
söylemeye çalışan BEYNİME, mutsuz YÜZÜME  hep SUS dedim. Sen SUS.. Kendime HAKSIZLIK ettim,
kimseye etmediğim kadar.  Kendime Geldiğimde ise YORGUN, yılgın, bitkin bir  köşede saklanıp ağlayan ÇOCUK olarak buldum. Ve  ona elimi uzattım diyebildiğim tek şey ” GEÇTİ “, bir  daha seni kimse ÜZEMEYECEK. Şimdi senden ÖZÜR
diliyorum. Seni bu kadar HİÇE saydığım için,  insanların seni bu kadar ÜZMELERİNE müsade
ettiğim için, seni hiç bir zaman DİNLEMEDİĞİM için,  üzerine bu kadar SORUMLULUK yüklediğim için,
hakkın olan bütün duyguları sana YAŞATAMADIĞIM  için…
Şimdi tekrar SÖYLÜYORUM. İNSANLIĞIMDAN, KALBİMDEN, DUYGULARIMDAN,
ÇOCUKLUĞUMDAN, HİSLERİMDEN çok ÖZÜR  diliyorum…