ZAMAZİNGO

Yaşam daima sana senin verdiklerini geri verir. Yaşam davranışlarımızın aynasıdır. Daha fazla sevgi istediğin zaman daha çok sev! Daha fazla şefkat istediğinde, daha şefkatli OL! Saygı istiyorsan insanlara daha çok saygı duy.İnsanların sabırlı OLmasını istiyorsan, sen sabırlı OLmayı öğren.Bu kural yaşamımızın bir parçasıdır, herkes için her zaman geçerlidir. Yaşam bir tesadüf değil, yaptıklarımızın bir aynada yansımasıdır♥

Öfkeliyken Konuş; Göreceksin, Hayatında Yaptığına Pişman Olduğun En İyi Konuşma Olacak…

Kısa bir süre önce yurtdışı çıkışı için pasaport kontrolü öncesi sırada bekliyordum. Yoğun bir gündü, zaten uzun olan kuyruğa sürekli yeni birileri katılıyordu. Hemen arkamda, duran bir kadın ve yanındaki (tahminen 8-9 yaşlarındaki) kız çocuğu dikkatimi çekti. Hemen ardından da, ister istemez, onların kendi aralarındaki konuşmalara kulak misafiri oldum : “Anneee, pasaportum sende mi?” Anne diye seslendiği kadının yanıtı ise biraz şaka ile karışıktı : “Afedersiniz, sizi tanıyamadım, siz kimsiniz, tanışıyor muyuz?”

Küçük kız, oldukça şaşkın bir şekilde : “Anne, anne, benim, ben senin kızınım, şimdi birlikte tatile gidiyoruz ya..” Annesi, bu sefer, tonu gitgide artan bir ciddiyetle : “Bakın, beni rahatsız ediyorsunuz ama, sizi polise şikayet etmek etmek zorunda bırakmayın lütfen beni..” Bu yanıt karşısında, iyice şaşıran o güzel kız çocuğu, o son bir-iki dakikanın kendisine yaşattığı güvensizlik sonrası, çok doğal ve bir o kadar çocukça tepki verdi. Ağlamaya başladı ki hem de nasıl bir ağlama. Annesinin “tamam tamam canım, şaka yaptım, gerçekten şaka yaptım canım kızım” demesi bile o ağlamanın önüne geçemedi.

Neyse ki, dakikalar geçtikçe, biraz sarılma biraz da tatlı dilli konuşma işin içine girince, o ağlamanın yerini “gözüyaşlı gülümsemeler” aldı. O güzel çocuğun, yüzünde, sesinde, gözünde evet neredeyse tüm benliğinde büyük bir huzur ve güven vardı. Yaşadığım bu güzel deneyim bana bir kez daha insana dair o kadar çok şey anlattı. Yaşam boyunca kendimize ve başkalarına duyduğumuz güven, ilişkilerimizdeki gel-gitler veya git-geller, hayallerimiz ve korkularımız arasındaki süresiz yalnızlıklarımız gibi. O güzel kız çocuğu çok benzer şeyler hissetti diye düşünüyorum. ?”

Mehmet Yıldırım…

Bazen karşımızdaki bize bir şey anlattığında ona tavsiyede bulunmak yerine sadece dinlemenin daha anlamlı olduğunu;

Kendimizden başka hiç kimseyi değiştiremeyeceğimizi ve aslında buna hiç de hakkımız olmadığını; …

Hayır yapmak yerine paylaşım algısı içinde olmanın önemini;

Yetersiz insanların sürekli şikâyet ettiğini;

Gerçek iyiliğin bizden bir şey istediğinde, istendiği ölçüde ve biz yürekten verebiliyorsak iyilik olduğunu;

Bir şeyleri açık ve net olarak ifade edebilmenin iletişimde çok önemli olduğunu;

Bedenlerimizi sakinleştirmenin yolunun zihni sakinleştirmekten geçtiğini…

Her gün yaptığım gibi ormanı temizlemeye çıkmıştım. Orman benim evim, temiz tutmak da benim görevim.
Derken bir kız beliriverdi. Kırmızı başlık ve peleriniyle çok şüpheli bir görünümü vardı. Kimin aklına gelir bu garip kıyafeti giymek. Bir kurnazlık peşindeydi mutlaka. Bir süre dikkatle izledim bu garip kızı. Elinde taşıdığı üzeri örtülü sepette kim bilir ne taşıyordu!.. Yürüyüşü bile normal değildi.

Yanına yaklaşıp ne yaptığını sorunca bana büyükannesinin evine gittiğini söyledi ama gel de inan.
Yine de bıraktım peşini kendi işime döndüm. Ama aklım o kıza takıldı bir kere… Bir gidip bakayım doğru mu söyledikleri dedim kendi kendime; gerçekten böyle bir büyükanne var mı? Siz olsaydınız gerçekliğini kontrol etmek istemez miydiniz? Orman benim evim. Ben hem ev sahibiyim, hem de diğer orman sakinlerine karşı sorumluyum. Neyse uzatmayayım… Gittim, baktım ve gerçekten bir büyükanne buldum. Sorduğumda “evet o küçük kız benim torunum” dedi.
Ben de sorumlu bir kişi olarak; “bu küçük kız yabancılarla konuşulmayacağını öğrenmemiş daha!…” dedim ve anlattım küçük kızla karşılaşmamı… Büyükanne de ürperdi ve birlikte küçük kıza bir ders vermeye karar verdik. O yatağın altına saklandı, ben onun geceliğini giydim, başlığını taktım ve yatağına yattım.
Küçük kız birazdan içeri girdi. Seslendi cevap verdim. Ne şaşkın bir çocuk !.. Beni büyükannesi sanıvermişti. Ben benim büyükannemi değil sesinden, kokusundan bile tanırım oysa ki. Neyse bunlar bir şey sayılmaz, daha neler yaptı bilseniz. Kulaklarımın niçin büyük olduğunu sordu. Ne ayıp şey hiç sorulur mu!… Yine de çocukluğuna verip yumuşak bir sesle cevapladım. “Seni iyi dinlemek için”…
Ama bu sefer kalkıp da burnumun niçin büyük olduğunu sormaz mı!..
Küçük kız hiç mi hiç terbiye almamış. Ben zaten burnumu kendime kompleks haline getirdim, özgüvenim sallantıda. Psikologlar, estetikçiler… Dünya para harcıyorum ama nafile. Yine aldırmamaya çalışırken bu sefer de ağzımın kocaman olduğunu yüzüme vurmaz mı! Tabi ki kızdım, siz olsanız kızmaz mıydınız? O sinirle ayağa fırlayıp peşinde koşturmaya başladım.
Birden ne olsa beğenirsiniz! Bir kocaman avcı elinde tüfek kapıdan dalıverdi. Beni “seni hain kurt, büyükanneyi yedin değil mi?..” diye suçlamaz mı !.. Halbuki büyükannenin kılına bile dokunmadım, O da saklandığı yerden çıkıp beni korumaya çalışmadı. Malum yaşlılık, kulakları iyi duymuyor.
Avcı mahkeme yapmadan infaz kararımı verdi. Tabi ben de adalet bulamayacağımı, hatta canımı yitireceğimi anlayıp pencereden zor attım kendimi. Geçirdiğim büyük korkunun sarsıntısı yetmiyormuş gibi o gün bu gün ormanda bile yüzümü rahat gösteremez oldum. Adım haine çıktı.
Yeter Artık… Ben Suçsuzum…