ZAMAZİNGO

–

yağmura hiç sevdiğinle çıktın mı olric?
+ben sevmedim efendimiz.
-ne yazık
+yazık olan ne efendimiz?
-kaybetme korkusu herşeydir,olric. Eğer seversen bu korkuyla yaşarsın olric vazgeçebilmeyi göze alabilmeyi öğrenmemiş olmana yazık olric.
……+siz vazgeçebildiniz mi efendimiz?
-ben yağmura hiç sevdiğimle çıkamadım olric…///Oğuz Atay – Tutunamayanlar

Kendini tanısaydın

Bütün insanları tanırdın”

Halil Cibran

 Bütün varoluşunu “Beni beğenecekler mi?”, “Beni seviyor mu?”, “Rahatsız eder miyim?” kaygısı üzerine kuruyorsan, bil ki sonun hüsran…
Bir küçük serzeniş, sıradan bir tenkit ya da kadirbilmezlik, acılar pahasına kurduğun o “mükemmel kale”yi yerle bir edebilir.
Seni, sen diye kabul edip sevecekleri sev.
Kendini, kendine beğendir herkesten önce…
Kimseye beğendirmek için de kendinden vazgeçme.

Acıyı göze al, çünkü Dostoyevski’nin dediği gibi, “İnsanın ruhunu yücelten bir acı, ucuz bir mutluluktan evladır

Bir kez gönül yıktın ise
Bu kıldığın namaz değil
Yetmiş iki millet dahi
Elin yüzün yumaz değil…

Yunus EMRE

“Bazı insanlar karanlık bir mağarada, doğdukları günden beri mağaranın kapısına arkaları dönük olarak oturmaya mahkumdurlar. Başlarını da arkaya çeviremeyen bu insanlar, mağaranın kapısından içeri giren ışığın aydınlattığı karşı duvarda, kapının önünden geçen başka insanların ve taşıdıkları şeylerin gölgelerini izlemektedirler. İçlerinden biri kurtulur ve dışarı çıkıp gölgelerin asıl kaynağını görür ve tekrar içeri girip gördüklerini anlatmaya başlar ama içerdekileri, duvarda gördüklerinin zâhiri olduğuna ve gerçeğin mağaranın dışında cereyan etmekte olduğuna inandırması imkansızdır.”